Kore’de bu tarz şeyler çok oluyor. Baskıdan mı boşluktan mı artık her neyse

Benim sonum ?

11 yaşında daha dünyanın pisliklerini görmemiş (anlamamış), cok üzüldüm.

Her çocuğun psikolojisi farklı kimisi böyle durumda daha çok çalışmaya çalışırken kimisi kendinden vazgeçiyor. Üzücü bir olay. Bence ders konusunda aile çok baskıcı olmamalı baskıyı bir aile bireyi yapıyorsa diğerleri ona destek olmalı ki en azından kendini destekleyen aile bireyleri sayesinde baskıyı aşabilmeli çocuk.

bu koredeki sosyal baskı gerçekten içler acısı…

Sadece bu söz değil bence olayı tetikleyen. Annesi veya ailesi, arkadaşları vs. daha önceden de ‘Çalış, çalış, daha çok çalış’ gibi şeyler söyleye söyleye ve çocuk da çalışmasına rağmen yapamayınca bu duruma gelmiş olmalı.
Bazı insanlar gerçekten hayvan gibi çalışsalarda yapamıyorlar, olmuyor yani. Her insanın bir kapasitesi vardır. Evet en başta bu kapasitenin üstüne çıkılsın istersin ama olmayınca bırakman gerek.
Mesela ben, insanlara en fazla yardımı yapabilecek bir meslek seçmek istedim. Bu yüzden liseden itibaren sağlık okudum, şuanda da üniversitem bitti ama bu zamana kadar ne zorluklarla bu noktaya geldim en iyi ben bilirim. Liseden itibaren doktorluk olmadığı için Radyoloji ile başladım daha sonra üniversitede tıp okurum diye düşünüyordum. Ama 9. sınıfta latince ve anatominin zorluğunu görünce zaten o kadar stresten 35 kilo girdiğim 9. sınıfı 70 kilo bitirdim. Lisenin sonunda iyice düşündüm ve tıp ı okuyamayacağıma karar verdim ve zorlamadım açıkcası 😀
Programlarda falan görüyorum Koreli anneler çocuklarına çalış çalış diye çok baskı yapıyorlar. Bizim eğitim sistemiyle zaten Kore eğitim sistemi kıyaslanamaz bile, çok iyi durumdalar. Bazen gerçekten keşke bu eğitim sistemi bizde de olsun istediğim zamanlar oluyor, evet öyle olsa okulda çok sıkılacağım, bunalacağım zamanlar mutlaka olacaktır ama artık okula gitmiyorum ve sıkı sıkı ders çalışmanın, matematiksel işlem yapmayı o kadar özlüyorum ki…
İş ailede bitiyor, ailenin sıkmaması gerekiyor ama tabikide boşda bırakılmamalı…

11 yaşında ki çocuk intihar in ne olduğunu nerden bilsin ..

Şimdi kim suçlu diyeceksiniz.Siz kore halkı çalışmaya bu kdr kafayı takmışsınız ki.Ama çok üzücü annesi ne kdrda çok üzülmüştür

Ya notları yüzünden hiçbir çocuğa kızılmamalı.
Onlar yarıştılan at değil.
Ne oldu şimdi ??
Yansın dursun anne.
Tabi burada sadece anne suçlu değil.Çocuk yaşı küçük olduğu için farkında değildi.
Toplumda en az anne kadar suçlu.
Öğretim dönemimizde derslerimizin iyi olması gerekiyor.İyi bir iş sahibi olmak için bu gerekli.Ben lisede okurken derslerin pek iyi değildi.Çalışmazdım kimseyi de takmazdim.Hırs bile yoktu bende.Notlarım düşük olduğu için komşuların salak komşuların diline düşmüştüm.Bu sadece en ufak olay.
Bu dayatılan şeyler çok yanlış.
Aman ne desem boş…

Neden bütün ebeveyinler iyi not, iyi lise, iyi üniversite ve iyi işin sonucunu mutluluk olarak görüyor? Neden her çocuk daha çok küçükken hayallerinde ‘mutlu olmayı’ değilde iyi bir işi veya iyi bir okulu düşlüyor? İyi notlar, iyi okullar veya o kadar zorluğun sonucunda kazanacağımız o iyi iş, bizi mutluluğa götürüyor mu? Veya o iyi iş bizim hedefimiz mi olmalı? Üzgünüm ama bunlar benim için yanlış. Bir insanın hayali asla sırf iyi bir puanla girildiği için iyi bir okul veya o okula girmek için alması gereken iyi notlar olmamalı. Hadi bunu başardı diyelim. En sonunda o okula girdi… Ondan sonraki hedefi ne olacak. O işi kazanınca ‘Ben hayalime ulaştım.’ deyip yatacak mı? Hayır. Yani bu bir hedef değil hiçbir zaman. Bunların hepsi aslında birer basamak. Bizi mutlu olacağımızı düşündüğümüz ve ona göre kararlar vereceğimiz geleceğimize götürecek birer basamak. En iyi okulu kazanmak veya en yüksek maaşlı işi yaparak çok para kazanmak. Bunlar mı mutluluk? Benim için değil. Bir çocuk, ailesinin empoze ettiği düşünce yapısıyla zorla çalıştığı derslerinden aldığı iyi bir notla ‘o çok iyi’ okulu kazandığında mutlu mu oluyor? Güldürmeyin beni. Bir çocuk iyi notlara veya iyi bir işe (ki iyi diye adlandırılmasının tek sebebi yüksek gelir) sahip olmazsa, hayatını iyi bir şekilde idame ettirip mutlu olamaz mı? Tekrar söylüyorum. İyi okul, iyi iş, çok para… Eğer sizin mutluluk kriterleriniz bunlarsa diyecek pek bir sözüm yok. Yalnızca özellikle ebeveynler tarafından anlaşılmasını istediğim tek şey ‘Bırakın kararını o versin.’. Neyi okuyacağına, hangi okulda okuyacağına veya hangi işe gireceğine. Eğer sonucunda verdiği karar yanlış ise en azından kendi kararından pişmanlık duysun, sizin ona empoze ettiğiniz karardan değil. Belki çocuk sanat okuyacak, veya spor lisesine gitmek istiyor? Veya başka bir şey. Ama bunun kararını verecek kişi onlar. Ebeveynlerimiz her zaman yanımızda olamazlar ve bu gibi kararları vermesi gerekenler bizleriz. ‘Derslerine çalış, çok boşladın!’ diye azarlamaktansa, gerçekten ne yapmak istediğimizi sorun ve ona göre bizlere yardımcı olmaya çalışın. Belki sonucunda yine ders çalışmamız gereken bir meslek seçeceğiz ama bu demek değil ki başkalarının başka bir meslek seçme ihtimali yok. Çok uzattım biliyorum ama bu konu benim için hassas bir konu ve ebeveynlerin genel düşünce tarzını yanlış bulduğumu belirtmek istiyorum.

Genetik yada zeka gibi şeyler olduğunu da sanmıyorum.
Başarı özveri ister fakat kendin için özveri yapıyorsan olur.
Tabii ki hayatın ve sen arasına başkaları girerse bu durumlar meydana geliyor.

Okuryazarlık oranı %100 olan bir ülkenin böyle intihar vakalarinda üst sıralarda olması ürkütücü. Çocuklar ve gençler bu kadar kolay pes edip intihar etmemeli. Bunun önlemini bir şekilde almalılar.