Öncelikle beğendim tabii ki,önerdiğin filmlere bakıyorum tek tek vakit buldukça. O kadar güzeller ki cidden hepsi ? Teşekkür ederim tekrardan önerdiklerin için ~
Ne kusuru estağfurullah ? Dizi niyetine bitirdiğim ve en sevdiğim oyun olan The Last of Us, 7 yıl sonra 2.partı ile geri döndü. Ben de bir The Last of Us fanı olduğum için her yerde TLoU diye dolanıyorum ? İlki kadar hikayesi beni etkilemedi, üstüne nefret ettirdi. %90 herkes aynı görüşte hatta ama ne olursa olsun TLoU hayranlığımdan vazgeçemiyorum ??
Evet hak veriyorum, cidden çok sinir bozucu bir durum. Burada olsun başka sosyal mecralarda olsun sevdiğim gruplara/idollere haksız yere saldıranlar olunca ben de aşırı sinirleniyorum. Ama öfkeme hakim olmaya çalışıyorum çünkü ne dersem diyeyim bu gibi insanlar maalesef asla anlamıyorlar, anlamak istemiyorlar. Gözlerini kapatıyorlar gerçeğe ama görmüyor olmaları gerçeğin orada olduğu durumunu değiştirmiyor. Bu yüzden çok cevap vermemeye çalışıyorum. Çok sinirlenirsem kendime hakim olamayıp cevap veriyorum tabii ama onun gibi olmamaya da özen gösteriyorum. Haklısın, bazen o kadar hadlerini aşıyorlar ki insan da sinir nefret her türlü duyguyu ortaya çıkıyorlar. Sonda da dediğin gibi sevdikleri gruba zarar veriyorlar böyle ama farkinda değiller. Benim bile sırf fanlarının davranışları yüzünden takibi bıraktığım gruplar oldu. Keşke fandoma girmek için bir denetleme sistemi filan kurulsa ? Yapacak bir şey yok maalesef, böyle sadece kendi sevdiğini övüp diğerlerini her daim gömen kişiler hep olacak..
Çok uzun oldu kusura bakma ?

Ben de merakla bekliyorum filmi. Çıkar çıkmaz izleyip buraya geleceğim ve senin de yorumlarını alacağım muhakkak ? Ben hikayeli oyunları oynamayı ya da başka bir kanaldan izlemeyi çok severim. Dizi niyetine iyi gidiyor ? Oyun nereden ve nasıl geldiği bilinmeyen bir zombi salgını sonrası yerle bir olan dünyada yaşam savaşı verilmesiyle ilgili. Salgın başlarında kızıni kaybeden ve 20 yıl kadar sonra bağışıklığı olan Ellie adlı 14 yaşındaki bir kızla karşılaşan Joel, Ellie’yi bir tedavi bulunabilmesi için Ateşböcekleri adı verilen bir örgüte götürmeye çalışıyor. Gerek zombiler gerekse haydutlar derken uzun ve zorlu bir yolculuğa çıkıyorlar Ellie ve Joel. Oyun; Ellie ve Joel’un Ateşböceklerine ulaşma yolundaki yaşam savaşını, aralarındaki oluşmuş olan güven ve sevgi bağını anlatıyor.
Oyunun ilk parti 2013 yılında çıktı ve yılın oyunu seçildi. Herkes tarafından çok beğenildi. Merakla ikinci part bekleniyordu ki geçtiğimiz ay çıkışını yaptı. Tam 7 yıl sonra ikinci part geldi. İlk 1 hafta içinde The Last of Us 2 satış rakamları, 4 milyon adede ulaştı. Bu da oyunun, günde ortalama 570 binden fazla sattığını ortaya koyuyor. Bu satış başarısı da oyunu en hızlı şekilde, en çok satan PlayStation 4 oyunu unvanını almasını sağladı. Ve oyunun fiyatı 500 TL kadar olmasina rağmen bu satışlar gerçekleşti. Nedeni ise herkesin ilk oyun aşık olmasi ve ikinci oyunun da ilk oyun kadar mükemmel olduğunu düşünmeleriydi. Ama maalesef %95 herkes hayalkırıklığına uğradı. Oyunun sinematiği, görselleri, gerçekçiliği filan her şey 10 numara ama hikayesi berbat olmuş. İlk oyundaki aldığımız o haz, o güven ve sevgi duygusu yoktu. Karakterlere ve yapımcıya kadar oyunda emeği geçen kim varsa nefret alıyor. Tabii ki nefret etmekte yanlış. Oyunu beğenmediklerini söyleyebilirler ama kalkıpta nefret ve kin beslemek yanlış. Oyunun yapımcısı Neil Druckmann’a eskiden şöyle bir soru sorulmuştu,” İlk oyunda sevgi ve güveni aşıladınız. İkinci oyunda ne olacak?” . Neil Druckmann da şöyle dedi ” İkinci oyunda nefreti işleyeceğiz. İnsanlarin içindeki nefret, kin duygusunu ortaya çıkarmayı hedefliyoruz.” Kendisini tebrik ediyorum başardı, şu an hem kendisi hem de oyun dünyanın nefretini alıyor ?
Başta da dediğim gibi hikayeli oyunları çok severim. Mesela Detroit: Become Human diye bir oyun var. O da insan görünümlü andoridlerin eziyet ve dışlanma sonucu isyan başlatarak haklarını aramaya çalışmasını konu ediniyor. Andorid ve insanların savaşı yani. Yakın gelecekte olabileceğini düşündüğüm bir gerçek bu ? İki oyunla da ilgili sevdiğim iki videoyu koyayım buraya.
https://youtu.be/TrBFnpVnuOg – Detroit: Become Human
https://youtu.be/FrZbMng8GJ4 – The Last of Us
Evet dediğine katılıyorum, solo fanlar çok tehlikeli. Grup üyeleri arası ayrım her zaman en nefret ettiğim konulardan bir olmuştur. Sadece kendi üyesinin ön planda olmasını isteyenler.. Ayrıca haklısın dediğinde, cidden artık insanlar zevk aldığı ya da hoşuna gittiği için değil de resmen yarıştırmak amaçlı sevdiği sanatçılar için mücadele etmeye başladı. Herkes benmerkezci düşünce yapısına sahip olmuş durumda. Başka fikirlere asla saygıları yok. Sadece kendi ilgilendiği şeylerin en iyisi olduğunu savunuyorlar. Diğer kişilerin verdikleri emekleri hiçe sayıyorlar. Bu çok yanlış.
Anlaşıldı, ikimiz de uzun yazmayı çok seviyoruz ?

Ben de izlemeyi çoğunlukla daha çok tercih ediyorum. PintiPanda’yı biliyorum tabii, çok severim kendisini. Daha iki gün önce kendisinden Little Nightmares oyununu izlemiştim ? Ama benim oyun izlemek adına en çok takip ettiğim kanal Eastergamers TV. Neredeyse onun çektiği bütün korku ya da hikaye tabanli oyunları izlemişimdir. Korku oyunlarını da çok severim korku filmlerini sevdiğim gibi. Oyun Delisi diye bir kanal vardı, ondan da çok izlerdim oyun videoları ama kendisi kanaldan ayrılarak Tamer adlı yeni bir kanala geçti. Oradan takip ediyorum arada kendisini artık. Can Sungur’u da gördüm ama hiç izlemedim. Onun kanalına da bir göz atacağım.
Oyun yapımcısının neden böyle bir şey yaptığına kimse anlam veremiyor. Sadece “insandaki nefret” duygusunu ortaya çıkarmak istediğini ve bunu da başardığını görüyoruz ama paylaşımlarına filan bakılırsa sanırım pişmanlık duymaya başladı yaptığından ötürü. Çünkü herkes büyük bir hevesle aldı ama kursaklarında kaldı. Fanlarını sevindiremediğinin farkında ve bu durum haklı olarak onu da üzüyor ama yapacak bir şey yok, bunu kendi istedi neticede.
Evet, Barış Özcan’ın o videosuna ben de denk gelmiştim. Kardeşimin ısrarı ile izlemiştim Detroit’i Eastergamers TV’den. Kardeşim de bir oyun delisidir ama tabii o izlemek yerine oynama taraftarı benim aksime ? Detroit onlarca sonu olan bir oyun. Yani verdiğimiz kararlar oyunun gidişatını şekillendiriyor. Bu da oyunu daha ilgi çekici kılmıştı benim için. Sanki gerçek yaşammış gibi, verdiğimiz kararlar nasıl hayatımızı sekillendiriyorsa oyunda da böyle olması çok hoşuma gitmişti. Kelebek etkisinin açıkça gösterildiği şeyleri çok severim.
Evet benim de çok sinirlendiğim anlar oluyor ama öfkeme sahip çıkmaya çalışıyorum. Öfkem yüzünden yersiz konuşup haksız yere karşımdaki kişiye psikolojik zararlar verebilirim ve bu en korktuğum konulardan biridir. Dediğin gibi bazen susup dinlemek, olayları iyice anlayabilmek en önemlisi. Devamında da eklediğin gibi eğer haksız iseler ve bundan da eminsek sadece susmakta olmaz, yoksa dediğin gibi tepemize çıkıyorlar tabiri caizse. Sevdiğimiz ve destekledigimiz kişileri onların seviyesine inmeden savunmalıyız ama biz ne dersek diyelim, ne kanıt gösterirsek gösterelim anlamamakta ısrar edenler oldukça fazlalar. Onlar için elimizden bir şey gelmiyor maalesef.. Ben de buraya kafa dağıtmak için giriyorum ama kavgalardan cidden bıkmış durumdayım. Artık giresim ya da yorum okuyasım dahi gelmiyor. Her türlü sosyal medyada durum böyle. İnsanlar neden bu kadar benciller ve nefret dolular anlam veremiyorum. Ama ben de dediğin gibi umudumu kaybetmemeye çalışıyorum ?

Evet Pintipanda, Can Sungur ve Eastergamers filan yakınlar çünkü beraber çektikleri videolarına da denk geliyorum.
Neler olur bilmiyorum ama The Last of Us için bir üçüncü part gelmez artık sanırım, tüm hikaye berbat oldu çünkü. Yeni güzel oyunlar koyabilir önümüze. Ayrıca The Last of Us dizisi çekilecek. Yani oyun resmen dizi oluyor. Dizi, Chernobyl’in ( Chernobly dizisini de çok severim bu arada, cidden harikaydı.) geliştiricisi Craig Mazin’e emanet edilmiş durumda ama senaryo kısmında oyunun yazarı olan Neil Druckmann olacak. Bu yüzden belki ilk oyunda olan senaryoya sadık kalınır dizi için ama ikinci oyundaki senaryonun değişeceğini ve fanların istediği gibi çok farklı olay ve sonların olacağı yeni bir senaryo yazılacağını düşünüyorum bu sefer. Umarım öyle olur ama tabii Neil Druckmann’a da fazla güvenmemek lazım ? .
İnsanlara, özellikle idollere, gösterilen aşırı ve gereksiz öfke konusunda dediklerinde çok haklısın. İnsanlar artık bir şeyden nefret etmek konusunda ya da durduk yere birilerine öfkelenmek konusunda neden dahi aramıyorlar. Sadece nefret etmek istiyorlar ve ediyorlar, mantıklı bir sebebe dahi ihtiyaçları yok. Karşılarında birinin olmasi yeterli öfkelerini gösterebilmek için. Yaşanan olay çok basit bir şey olsa bile aşırı derecede öfke dolup nefretlerini sergilemekten geri durmuyorlar. Çok güzel ve çok sevdiğim bir Zen hikâyesini paylaşmak istiyorum burada.
Zen ustalarının en büyüklerinden biri olan Lin Chi şöyle dermiş:
“Gençken tekneler beni büyülerdi. Küçük bir kayığım vardı ve yalnız başıma göle açılırdım. Saatlerce orada kalırdım.
Bir seferinde güzel bir gecede kapalı gözlerle, kayığımda meditasyon yapıyordum. Akıntı aşağı boş bir kayık geldi ve benimkine çarptı. Gözlerim kapalıydı, bu yüzden şöyle düşündüm: ‘Biri kayığıyla geldi ve kayığıma çarptı.’ İçimde öfke yükseldi. Gözlerimi açtım ve öfke içinde adama bir şey söyleyecekken kayığın boş olduğunu fark ettim. O zaman hareket edecek yön kalmadı. Öfkemi kime ifade edecektim? Kayık boştu. Yalnızca akıntı aşağı yüzüyordu ve gelip benim kayığıma çarpmıştı. Bu yüzden yapacak hiçbir şey yoktu. Öfkemi boş bir kayığa yansıtamazdım.
Gözlerimi kapattım. Öfke oradaydı ama çıkış yolu bulamadığımdan gözlerimi kapattım ve öfkeye doğru geri geri yüzdüm. Ve o boş kayık benim fark edişim oldu. O sessiz gece, içimde bir noktaya geldim. O boş kayık benim ustamdı. Ve artık biri gelip bana hakaret ettiğinde gülüyorum ve diyorum ki: ‘Bu kayıkta boş…’
Gözlerimi kapatıyorum ve içeriye gidiyorum.”
Keşke insanlar öfkelerini dinderebilseler ve “bu kayıkta boş” diyebilseler. Kendilerini herkesten üstün olarak görmeyi bıraksalar da başkalarının hayatlarına karışmak yerine kendi hayatlari için bir şeyler uğruna çabalayabilseler keşke. Umarım insanlık içlerindeki nefret ve öfke duygusunu bastırabilir.

Prenses Kaguya Hime, Nâm-ı diğer Bambucuk..İzledim evet. Ah yine aklıma geldi duygusallaştım.. Fazla süs kullanılmadan, sade çizimler ile oluşturulmuş harika bir filmdi. O sulu boya teması beni en başta etkiledi zaten. Çok güzeldi her şeyiyle. Bazı sahneleri ss almıştım. https://uploads.disquscdn.com/images/7c616e7b9082a1d17458b667ee0fa268467a91dc70c8782c31f5b06272bfda06.png Filmin daha başlarındaki bu sahnede; şarkıyı diğer çocukların aksine farklı ve üzgün bir tonda söyleyip istemsiz ağladığı zaaman anlamıştım bu neşe dolu mucizenin büyük acılar çekeceğini.. https://uploads.disquscdn.com/images/9eadedb624f8186b1f62a2432fce3d8a04955e4e91c65a4a24b4814428e1d94b.png Şu kuşu özgür bıraktığı gibi kendisini de bulunduğu kafesten özgür bırakabilmesini istedim. Keşke herkes başkalarının yönettiği hayatları yaşamak yerine kendilerini özgür bırakarak istediği hayatları yaşayabilseler.. https://uploads.disquscdn.com/images/4dceea2e81d67fee25897462de889ec8a486b3994bd7952927acbbf6f06721f6.png Filmin sonunda bile hâlâ umudum vardı, gitmeyecek ve istediği güzel hayatı yaşayacak diye. https://uploads.disquscdn.com/images/2189685a2ce717db86abe1eb1011f1fb0335ab34c5335d98f9bba0b651053c87.png ama maalesef olmadı.. Beni çok etkiledi bu film, hele şu kısımda görmen lazım beni baya ağladım ?? Çok güzel bir teması ve önermesi olan harika filmdi, tevsiye ettiğin için sağol ? Diğer dediğin iki filme de bakcağım muhakkak.
Umarım insanlar başkalarının hayatlarına karışmak yerine kendi hayatlarına odaklanmayı öğrenir. Yoksa aramızdan uçup giden Kaguyalar hiç bitmeyecek..