Bu hayatta ki en garip şey ölüm bence.
Bir insan, doguyor, büyüyor, ama sonra bedeni birden kayboluyor. Resimlerine bakıyorsun, ses kayıtlarını dinliyorsun, anılarını hatırlıyorsun ama onun kendisine asla ulaşamıyorsun. Gerçekten çok garip.
Geçen gün de Sulli’nin resmini gördüm şimdi Jonghyun’un…
Resime bakıyorum, her şey çok normal. Ama aslında hiç normal değil, çünkü o resimde ki kişi artık asla gelemez. Tanımı bile çok zor ölümün. İnsan oglunun en büyük sınavı ölüm bence.
Arkadaşları, ailesi sevdikleri için çok üzğünüm. Ama en çokta gencecik yaşında ölümü seçen Jonghyun için üzğünüm. Çok gençti, gidecegi çok yol vardı mutlaka. Ve hiç bir sorunda canından daha kıymetli degildi.
Jonghyun, sen gerçekten sevilen ve iyi insanlardandın. Hayatta böyle hatırlanmak zor. Sen zoru başardın…
Eger zamanı geri alabilme şansımız olsaydı, her şey çok güzel olurdu. Keşke olsaydı…

Nasıl hala bu kadar, ilk günkü gibi taze olabiliyor acı… Zaman geçerken,rakamlar değişirken,dünyanın gündemi böylesi meşgulken nasıl olabiliyor da ben o güne geri dönüp,hastaneden gelecek o güzel haberi bekleyebiliyorum. Burnumun direği sızlıyor,gözlerim doluyor,çok özlüyorum..

Taemin’in birşey paylaşmayacağını biliyordum ama son instagram yayını beni biraz endişelendirdi. Çok üzgün ve yalnızmış gibi hissettim. Üzülmeyin diye bize dedi ama kendisi güldürmek için güldü. İçten güldü gibi gelmedi. Albümünün malum ertelenmesi üyelerden uzak olması özellikle Jonghyun’un doğum günü olması bilmiyorum birazcık korkutuyor beni. Bir an önce diğerleri askerden dönsün istiyorum. Taemin’in yanında olsunlar. Onlarla birlikte Taemin de bebek haline dönsün. Hiç rahat değilim gerçekten.