Çünkü 100 verip telefon aldı hiç vermeyip beyin aldı. İnsanların 100 verdikleri her zaman daha değerli oldu.

Bende kendimi bu konuda kötü hissettiğimden vaktimi çok çalan şeyi belirleyip sildim telden.. Instagramda keşfet kısmı tamamen çöp ve orda dolaşırken vaktimi nasıl çaldığını anlamıyodum. Bu yüzden sildim ve 1 ayı geçti kafam rahat…. İnanın eskisinden daha sık kilitliyorum ekranı. Dünya varmış dedim ve hem anlarsınız ya cringe şeyler de artık yok denecek kadar az <33

Dünya sağlık örgütü tarafından geçmemesi önerilen teknoloji maruziyet süreleri (tv, tablet, telefon, bilgisayar dahil)
0-3yaş sıfır maruziyet
3-6 yaş günde 30dk
6-12yaş günde 45dk
12-15yaş günde 1saat
15-18yaş günde 2saat

Sosyal medya bağımlılığı bir yana sosyal medya ve özellikle instagram insanları mutsuz etmeye başladı. Kimse kendi bulunduğu konum, kendi hayatı ya da ne bileyim yaşantısı ile yetinmemeye başladı. Çünkü hayal edeceğinden bile daha fazlasını yaşayan insanları görmeye başladı. Instagramda ne olduğu belirsiz, ne iş yaptığı belli olmayan o kadar çok insan milyonlarca takip ediliyor ki. Herkes onlar gibi olmak, onlar gibi giyinmek, onların fotoğraf çekindiği yerlerde fotoğraf çekinmek istiyor. Hatta onların yerinde olmak istiyor. Böyle olunca da gerçek hayat yüzüne tokat gibi çarpıyor ve mutsuzluklar baş gösteriyor. Tabiki youtuber ve influencerlar da hep alttan alta şu mesajı vererek kişilere biraz umut verip kendilerine bağlıyorlar ”Bizde sizin gibiydik ama bakın şimdi nasıl arabalara biniyoruz, nasıl ülkeleri geziyoruz”. Kişi bunları gördükçe ben neden onlar gibi olamıyorum diye düşünerek bunalıma giriyor. Bir yerde okumuştum bu instagram modelliğinin arka tarafı bayağı bildiğin karanlıkmış. Yani ya aileden zenginler ya da bu parıltılı yaşamın karşılığında bir şeyler feda ediyorlar. Yani insanlar artık o instagram fotoğraflarına bakıp kendilerini kıyaslamaya başladılar. Kendilerini instagrama fotoğraf atınca iyi hissetmeye falan. Bende tabi ki kendimi frenlesemde son dönemlerde özellikle eskiden sosyal mecraya önem verirdim. Ama sonra fark ettim ki ben mutsuzum. Çünkü ne kadar paylaşırsan paylaş, giyinirsen giyin hep senden daha fazlası var. Bu nedenle artık o kadar takmıyorum.
İkinci bir konu ise sosyal medya yüzünden insanlar artık bazı şeyleri neden yaptıklarını bile unuttular bence. Konserlere, tatillere fotoğraf paylaşmak için gidilir oldu. Bende paylaşıyorum gittiğim yerde tabiki ama amacım sadece o değil. Çevremde bir kız arkadaşım var bir yere gideceğiz diyor ki ”Şurada da foto çekiniriz”. Ve ben anlam veremiyorum. Ki ben fotoğraf çekinmeyi seven biriyim. Ama hayatı, gezileri sadece başkalarına göstermek için yaşamıyorum. Sonra babayshower ya da bebek doğumgünlerine girmiyorum bile. Sadece fotoğraf çekinilmek için yaratılan ortamlar. Herkesin elinde kamera, balon herkes instagrama hikaye atmanın peşinde. Koca koca insanlar birde bırakın 5 yaşındaki çocuğu. Garip geliyor. Sosyal medya işte bir çoğumuzu maalesef böyle gösteriş budalasına döndürdü. İnsanlar artık konuşacak konu bile bulamıyor. Fotoğraf çekinip kafeye oturup onu renklendirip bir şeyler yapıp iki laftan sonra kalkıp ayrılıyorlar. Bu da neye sebep oldu biliyor musunuz? Depresyon gibi diğer psikolojik hastalıklara. Çevremde yaşıtım olan herkes hafif de olsa ilaç alıyor, psikologa gidiyor. Konserde sahneyi çekip sonra sıkıldım diyip bitsin diye bekleyen insanlar gördüm. Birebir şahit oldum. Hep mutsuz olan insanlar. Sosyal medya bence bu nesli çok hırpaladı ki bebeklerin elinde telefonu görünce gelecek neslin daha kötü olacağını tahmin etmek zor değil.