-Üniversite hazırlık sınıfında okuyorum-
Geçenlerde derste “South” kelimesi geçti ve hoca bu ülkelere örnek verin dedi.
Ben de hemen Korea dedim ve hoca “Kore’yi mi takip ediyorsun?” diye sordu. Ben de evet dedim. Evet der demez hiç abartmıyorum sorduğu ilk soru ” BTS dinliyor musun?” oldu. Ben de evet dedim ve “favori şarkın hangisi?” diye sordu. Ben de “hocam seçemem ki hepsi çok güzel” dedim ? Sonra “sizin?, siz dinliyor musunuz?” diye ekledim.
Benim “Fake Love” dedi. Ben de “evet yeni çıktı sayılır” dedim, sonra hoca sınıfa dönüp “ben böyle farklı milletlerden yetenekli grupları/kişileri takip etmeyi seviyorum. Hatta Billboard’da ödül bile aldılar” dedi. -Bu arada hocamız erkek-
Ben de evet BM’de konuşma da yaptılar deyince hoca “aynen, seninle bunu sonra daha ayrıntılı konuşalım” dedi ve sana şöyle yapayım o zaman diyerek parmak kalp yaptı, sonrasında ben de hocaya parmak kalp yaptım 😀

Ay bi’ ara caddede yürürken bir şarkıcıya tıpatıp benzeyen biri ile birkaç arkadaşı önümüzdeydi. İngilizce konuşup saçma sapan espriler yapıyorlardı, bizde arkadaşımla bunlarla dalga geçiyorduk fotoğraflarını falan çekelim de gruba atalım diyorduk baya duyulacak yükseklikte, sonra ne ara oldu bilmiyorum onlar bizim arkamıza geçip Türkçe konuşmaya başlamışlardı… Çok utanç vericiydi, o kadar adamlarla dalga geçtik yabancılar diye üstelik hepsini duymuşlar

2013 yılıydı yanlış hatırlamıyorsam.Antalya’dan Almanya Dortmund’a uçmuştum.Uçaktan indim pasaport kontrolüne girdim.Adam bana Almanca birkaç soru sordu.Birkaç soru sonrası Almancamın çok da iyi olmadığını İngilizce konuşmak istediğimi söyledim.Bana neden ama burada doğmuşsun vs dedi.
Sonra bir anda Türkçe konuşmaya başladı.”Ben tatile gidiyorum 10 yıldır Türkiye.Çok seviyorum Türkiye” vs. Başladık biz bildiği kadarıyla Türkçe sohbet etmeye.Arkada bekliyor insanlar pasaport kontrolü için 😀 Görevli bana sürekli “papağan gibi papağan gibi” deyip durdu.Papağan gibi konuşuyorum mu demek istiyor, ne istiyor anlamadım,bunu kim öğretmiş onu da çözemedim ama çok güldüm.
Benim için hayatımdaki sınırlı tatlı anılardan biridir 🙂

Bir anımı anlatayım korku filmi tadında ^^ Ama sonra sileceğim ^^
Biz bir arkadaşla Gdansk’a trenle gidiyorduk, tren ayrıntısı önemli 😀 Zira Dünya Savaşı zamanından kalma hantal trenler olur ya öyle bir trendi, hala hatırlıyorum içindeki hissiyatımı ^^ Bydgoszcz da yolumuzun üzerindeydi, dedik sabahtan Bydgoszcz’u gezeriz akşam da Gdansk’a geçeriz. Sabahın köründe ulaştık Bydgoszcz’a minnacık bir kasaba, etrafta kimse yok, açlıktan öleceğiz hiçbir yer açık değil. Dışarısı buz gibi. Tramvay çalışmaya başlar başlamaz bindik bomboş tramvaya şehri 3 kez turladık. Çünkü tramvayın için daha sıcak. Ulan diyorum bu millet neden kalkmıyor, neden açılmıyor dükkanlar.. 3 tur yeter dedik indik tramvaydan, üşümemek için bir katedrale girdik. Zaman geçsin diye hiç bu kdar saate baktığımı hatırlamıyorum. O günü o küçük kasabada geçirdik geçirmesine. Akşam yine bindik trene Gdansk’a geçtik. İndiğimizde gece 12’yi geçiyordu. Tren garından çıktık hiç otobüs yok. Hostele nasıl gideceğiz diyorum, otobüs kalmamış bu saate. Tramvayları kaçırmayalım bari diyorum çabuk. Arkadaş dedi ki tramvaya yürüyene kadar hostele yürürüz nasip, boşver. Açtı navigasyonu biz baya yürüdük. Hani diyorum az yol vardı. Ben soğuğu hiç sevmem, kolay hasta olan biriyimdir. Polonya zaten soğuk ama Gdansk bir de en kuzeyi ülkenin. Baltık Denizi’nin kıyısı düşünün artık. Eksi 20’leri buluyor bazen. Donduk donacağız. Polonya güvenli bir ülkedir, gece kız başınıza (!) bizim ülkemizde sizi tedirgin eden şeyler gelmez başınıza. Fakat o soğuk var ya o soğuk, unutmam mümkün değil. Neyse vardık hostele. Kadın demesin mi geç geldiğiniz için başkasına verdik yerinizi diye. Aratıyoruz sitelerden boş oda yok hiçbir yerde. Kaldık mı sokakta, soğukta, tek başımıza. Baya bir yol yürüdük, navigasyon bizi başka bir hostele götürdü. Eski mi eski taştan bir bina, sokak desen kapkaranlık. ‘Doğru yerde olduğumuzdan emin misin’ diyorum arkadaşa. Bu sokakta hayat belirtisi yok diyorum bak girmeyelim. Nasip burası diyor başka şansımız yok, gidecek yerimiz yok diyor. Boyumun iki katı ahşap bir kapı. Yuvarlak demirden bir tokmağı var ağır mı ağır. Bir de çan var yanda. Tokmağı denedik olmadı, çanı çaldık kapı açıldı. Kapıyı iri yarı iki tane siyah kapşonlu (Exo’nun Mama’sındaki siyah kıyafetler var ya hani onlardan) adam açtı. Bellerinde halatımsı şeyler var. Kan beynime sıçradı, ödüm koptu o an. Normalde küfretmem hayatımda ama istemsizce dedim s**tık. İçerisi apaydınlık ama dışarıdan karanlık gözüküyor, cam bile yok şato mudur kale midir nedir, ne biçim evdir. Buraya girersek nasıl çıkacağız derken ikimiz de içeri girmiş bulunduk ve kapı üzerimize kapandı.