Dün akşam izledim belgeseli. Ne desem ne yazsam bilemiyorum cidden.. Herkes aynı şeyi izler ama herkesin farklı ayrıntılar dikkatini çeker. O yüzden izlediğim ‘şey’in bende ne etki bıraktığını, benim algıma nelerin takıldığını yazmak istiyorum. Henüz izlememiş olanlar okumasa daha iyi olabilir, etkilenmeden izleyin derim..
Belgesel karizmatik değildi. Kusursuz değildi. Görsel şölen yoktu. Aksine çok sıradandı. Öylesineydi. Salaştı, bohemdi, başı sonu yoktu. Mesajı yoktu. Kamera çekimleri bile oldukça özensizdi. Ama bu bilinçli özensizlikti sanki. Bolca kare kadraj vardı mesela, havalı(!) değildi. (16:9 geniş ekran sinemada yeniyi temsil eder, 4:3 standart ekran ise eski kare televizyonlarımızın kadrajıdır.) İzlediğiniz hiçbir şeyden etkilenmiyorsunuz, her şey oldukça sıradan geliyor. Gdragon kim bilmeyen birine belgeseli izletseniz, böyle bir adamın neden belgeseli çekiliyor onu bile anlamayabilir. Belgesel gerçekten, sahnedeki koca devi değil, o devin içine hapsolmuş küçük çocuğu anlatıyordu. Buram buram hissetiriyordu. Hapsolmuş dedim, bilerek öyle dedim. Çünkü izlerken sürekli şöhretin kapanına kısılmış bir Jiyong gördüm. Yalnızlığı seven ama şöhreti dolayısıyla hiçbir zaman yalnız olamayan bir adet Jiyong.. Kalabalığın içindeki yalnızlık. İki sahne dikkatimi çekti. Konser öncesi bir toplantı sırasında bir an tüm o kargaşadaki sesler azaldı ve Jiyong o ortamdan koptu. Es verdi. Bedenen ordaydı ama ruhen orda değildi. Başka bir ayrıntı, turne sırasında sahneler hariç hiç odasından çıkmamasıydı mesela. Bir insan 3 gün nasıl odasından çıkmaz? Cevabı ‘yalnız vakit geçirmeyi severim, kendimle baş başa’… Bir de fondaki kapı tıklama sesi. Sürekli birileri onu uyandırıp yapması gerekenler için ona sesleniyordu. Yalnızlığı seven biri için sürekli kapının çalması, telefon sesi rahatsız edicidir genelde. Ben bile telefon sesi duymaktan hoşlanmam hep sessizdedir telefonum. O kalabalığın içinde yalnız ve huzurlu kalması o kadar mümkünsüz ki. Bu nasıl bir dilemmadır dedim. Jiyong’un hayatına dair koca bir dilemma. Bir tarafta ‘sahne tutkusu ve sevgisi’ diğer tarafta ‘iç sesiyle buluştuğu huzurlu yalnızlık’. İlginçtir ki bu ikisinin gerektirdiği ortamlar da birbirine bir o kadar zıt. Hayatıyla, gerçekliğiyle bir aşk-nefret ilişkisi olması muhtemel gibi geldi. Tüm o yoğunlukta ele avuca sığmayan bir çocuk izledik sanki. Müziği yapmak zorunda olduğu için gerçekten içinden bir şeyler üretmek geldiği ve sevdiği için yaptığı buram buram belli oluyordu. Yaptığı her işin her ayrıntısına renk veriyordu. Konserde kullanılacak posterin rengine kadar.. Ekibiyle arkadaş ilişkisi vardı. Uzaktan onların yemek masasını izleseniz ya da eğlendikleri bir ana denk gelseniz kimin ‘ünlü’ olduğunu anlamazsınız. Kendini merkeze koymayan, kaprissiz bir insan. Sadece insan. Onun yarısı kadar üne sahip olmayıp kaprislerinden geçilmeyen yerli ünlülerimiz geldi aklıma, tevazu bu olsa gerek dedim. Adam bu plastik dünyanın ışıltı hali için yapmıyor bu işi. Hatta o ışıltı, sevdiği işteki en sevmediği şey sanırım. Sahnede birilerine şarkı söylemek, kendini müzik yoluyla aktarmak istiyor sadece. Sahneyi seviyor. Gerisini değil. Belgeselin genelinden bana geçen en bariz his ‘yorulmuşluk’ oldu. Müzik yapmayı ne kadar sevse de Gdragon olmaktan yorulmuş ve mola vermeye ihtiyacı olan bir Jiyong gördüm ben. Öyle bir tevafuk ki, bence askerlik zorunlu bir mola oldu onun için. Askerlik vesilesiyle verdikleri molanın tüm üyelere iyi geleceğine kanaat getirdim. Bir süre uzak kalıp özlemeleri, dinlenmeleri, anı ve yaşanmışlık biriktirip dönmeleri hepsi için çok daha iyi olacak. Gerçekten.. Dikkatimi çeken bir diğer ayrıntı da ‘Nerede yaşamak istersin?’ sorusuna verdiği yanıt oldu. ‘Yaşam alanımı çevreleyen koca bir kutu olsa, kimsenin giremediği, sürekli kapı zilimin çalınmadığı, bana ait bir yer’ (Buna benzer bir cümleydi, kelimesi kelimesine hatırlamıyorum) Adam hayatının HER anının izlenmesinden bıkmış. Bıktım diyemese de, davranışlarıyla, kabuğuna çekilişleriyle yansıtıyor zor durumunu. Bir İNSANın tüm bu anormal şeylere katlanabilmesi için insanüstü sabrının olması lazım. Dile gelemeyen bu serzenişe hak vermemek elde değil. (Dile gelemeyen diyorum çünkü ağzından bir kere bile bu kadar ilgiden sıkıldığı çıkmadı. İzlediklerimden ben öyle hissettim, belki de yanlış hissettim bilmiyorum) Son olarak size en sevdiğim kesitleri yazayım, birebir belgeselden alıntıdır:
Arkafonda Untitled çalarken, Jiyong dış ses olarak şunları söyler:
“İyi gidiyorsun. Hayalini gerçekleştiriyorsun. Ama arada bir ara ver. Kendin için yaşa. Sen olmazsan dünyanın sonu gelmeyecek. Dünyanın sensiz dönmesine izin ver. Bırak hayat kendince aksın. Doğanın ihtişamına bir bak. Zayıf insanoğlu sadece kaybolmuş bu koca dünyada…”
Bir diğer kesit ise Jiyong’a sorulan sorulara verdiği cevaplar.. Jiyong her boş bulduğu anda tasarım yapıyor. Ama öyle böyle değil, sahne arkasında, konser sonrasında, yolda, otelde, havalanında, mola verdiklerinde, hemen hemen her yerde elinin altında ne varsa ona kendinden bir şeyler katıyor. Ayakkabı, çanta, valiz aklınıza gelebilecek her şeyi renkli kalemleriyle boyuyor, bir şeyler yapıştırıyor. Üstünde deniyor. Kullandığı her şeye kendi rengini veriyor. Bir çocuğu resim yapmasını izler gibi izliyorsunuz Jiyong’u.. Tüm bu anlardan birinde biri soruyor:
“Böyle şeylerle uğraşırken huzur mu buluyorsun?”
“Evet öyle. Son zamanlarda şarkı yazmadım. Bu konuda baskı altında hissediyorum. O yüzden yaratıcılığımı böyle şeylere veriyorum, beni rahatlatıyor. Bunu yapmadığım zamanlarda şarkı yazarım.”
“Sadece gizli gizli şarkı yaz^^”
“Birkaç tane yazdım zaten ama yayınlamadım.” “Bir şeyler üretmeden duramıyorum. Bu benim kendimi rahatlatma şeklim. Dikkat dağınıklığını engelliyor ve zihnimi boşaltıyor.”
Sahnedeki kusursuz ejderhanın içindeki küçük çocuğa selam olsun. İyi ki varsın ve bizimlesin. Bence de mola vermelisin. Dünya sensiz de dönebilir evet. Bu zorunlu mola bittiğinde seni sevenler seni hala bekliyor olacak çünkü. İstediğin gibi yaşa.

“Herkes görür ama kimse engel olamaz”.. O kadar güzel özetlemişsin ki içimdeki, içimizdeki durumu. Endişelendiriyor ama biliyoruz ki eğer kendisi boğulmaya başladığını hissetmişse ne yapılırsa yapılsın hiçbir şey değişmeyecek. O olmak, onun gibi bir hayat yaşamak zor.. Umarız güzel dileklerimiz yerini bulur, Jiyong ile Bigbang ile büyüdüğümüz gibi onların yaşlılıklarına şahit olalım.

Şöhret ağır bir yük, ama bu yükün ağırlığı kişiden kişiye göre değişiyor. Jiyong güçlü bir karakter aslında, sadece GDRAGON ismi çok ağır, çoklarının taşıyamayacağı kadar ağır.. Şuana kadar çok iyi idare etti bence, bundan sonra da idare edeceğini düşünüyorum. TOP’e yaptığı şey için sinirlenen biri, kendisi için endişe edilmesine izin vermez gibime geliyor 🙂 Bu belgesel hayranlar için yayınlandı bence, onu anlayalım ve bir ihtimal frene basalım diye.. (VIP değilim gerçi ama olsun) O çok sevdiği ‘sahne’lere geri döndüğünde bugünleri gülümseyerek anımsayacağız 🙂 Bir de ne farkettim biliyor musunuz, TOP ve GD her ne kadar gruptaki en güçlü üyeler gibi dursa da bence Seungri hepsinden daha güçlü, ciddiyim ^^ Fazla duygusallık yıpratıcı olabiliyor, o yaratıcılıkta bir adamın duygusal olmaması mümkün değil, duygusallık da kırılganlığı beraberinde getiriyor aslında. Hayatı daha hafife alanlar daha rahat bir kafayla yaşıyorlar, sadece ünlüler değil, herkes için bu böyle gibi geliyor bana 🙂

atabilirsen çok sevinirim ?