Bazen tüm şirketlere ”Onlara sürekli zorladığınızı da tek kelimeyle iğrençsiniz.”diyorum..

Ahh bee ah be kardeşlerim, içime dokundu yine yaşadığınız zorluklarınız ah ah be :'(((((

Böyle şeylere çok takıyorum yahu ve unutmuyorum. GD yıllar önce olan stajyerlik anısını anlatmıştı aç aç pratik yaptıklarını bir evde menajerleri ile kalırlarken odasını hep kitler gidermiş menajer. Birgün giriyorlar odaya ve birsürü tatlı buluyorlar, sonra GD çok üzülmüş ve neden bizle paylaşmadı diye düşünmüş gibi bir olay vardı baya üzülmüştüm ve hiç unutamadım. Sektör böyle, bilmediğimiz bilemeyeceğimiz derin bir çukur.

Nedenini bilmiyorum ama onları çook uzun yıllardır tanımama ve Burn The Stage’de yayınlanan şeylerin bir kısmını zaten bilmeme rağmen hala açıp da izleme cesaretini gösteremedim. Aslında her şeyden çok bu durumun, bu kadar gerçek olmasına karşın bir dizi edasıyla bu şekilde yayınlanması birazcık da olsa sinirlendiriyor beni. Bu kadar çok kişinin onlara acıması ve ‘sırf bu yüzden’ onlara daha çok ilgi göstermeleri de iki yüzlülük gibi geliyor. Onlar bu günleri yaşarken yanlarında olmadan atıp tutanlar şimdi ak kaşığı oynuyor ve bu hiç hoş değil. Program üzerindeki ilgi geçince izlerim bir ara…

Şimdi kendi dondurma fabrikalarını kurabilecek kadar zenginler hey gidi zaman ?

Ben de harbi üzücü bir şey sandım 😀

Gülerek anlatıyor çünkü o günleri onun kabusu değil hatırlanacak bir anısı olarak kalmış. Namjoon çocuk yaşta liderlik yükünü omzuna yükledi kolay değil.

erkeklerde bile böyleyse kızlarda nasıl çok merak ediyorum

korenin vücut standartlarının zayıftan yana olmasından nefret ediyorum.