Ders çalışmam lazım atanmak için . Çok umutsuzum

Denemeye girdim moralim bozuldu. Uzun zamandır girmediğim twittera girdim moralim bozuldu. Ders çalışacağım tekrar tıpış tıpış. Ama önce bir rahatlamak lazım. Suho nun hatrına Dinner a sarmayı planlıyorum. :)))

Biri şu YKS’yi çözmeden işaretlemenin yolunu bulsun ?

Başlığı sevdim. Arada insan özgürce istediğini yazmak istiyor çünkü. Umarım devamı gelir. ? Müziği cidden seviyorum ve kendimi bir grupla, grubu geçtim K-Pop’la sınırlayamıyorum. Olabildiğince, vaktim elverdiğince dünyanın her köşesinden müzikler keşfedip eklemeye çalışıyorum arşivime.
Bu aralar özellikle Türkî devletlerin müziklerine taktım. Hepsini ilgiyle takip ediyorum ama özellikle Kazakistan çok iyi durumda şu an. Size de bakmanızı öneririm. Fırsatını bulmuşken lobicilik faaliyetlerime başlayayım. Gerçi bir Kore forumunda bunları yazmam ne kadar doğru tartışılır ama istiyorum ki sadece tek bir açıdan bakmayın dünyaya. ?
https://uploads.disquscdn.com/images/7cb69d81fdaf25c8ac5646f790f9a6154c3b2caccc7730edb4f8417f2e692ec6.gif
Q-Pop sizi çağırıyor! ?

Bir adada oknayus kenarında uzanmak isterdim şuan. Ankarayı seviyorum ama şuan ihtiyacım olan tek şey doğanın sesi sanırım…

Bu gün aslında çok iyiyim Stray Kids debutunu gerçekleştirdi ve onun haberini bekliyorum editörüm ??

Gerçekten yazmak istediğim her şeyi yazacağım. Açıkçası bir süredir içimi dökebileceğim bir başlık bekledim. Başkalarıyla konuşmak yerine buraya yazdığım için zavallı gibi görüneceksem de umurumda değil pek. Öncelikle, okumayan okumayacaktır yine ama upuzun bir yazı olduğunu gördüğü halde okuyan varsa ona zaman ayırdığı için teşekkür ederim çünkü tamamen kendimden bahsettiğim belki de saçmaladığım bir yazı olacak.
Üniversitede severek okuduğum bir bölüme gittim. Üstelik her sene daha da çok sevdim bölümümü. Fakat son seneye doğru biraz afalladım. İstediğim şeyi yapıp yapmadığım konusunda kafam karıştı. Gerçekten benim istediğim gibi mi gidiyordu her şey yoksa sadece akıntıya kapılmış gidiyor muydum. Açıkçası sadece sürüklendiğimi hissettiğim bir dönemdi. Tez dönemim de biraz sıkıntılı geçti. Salt kötü insanlarla tanıştım mesela. İşte bu hayatımın kontrolünü yavaş yavaş kaybettiğimi, sadece yatağını takip eden bir nehire dönüştüğümü hissettiğim sırada Jonghyun “Elevator” şarkısını yayınladı. Şarkının bir yerinde diyor ki; “Hala gözlerimi kırpmamın nefes almamın nedeni, kendim için mi, yoksa sadece sürükleniyor muyum?” Ben hiçbir zaman hissettiklerimi anlatmakta ya da kelimelere düzgünce dökmekte iyi olamadım. Ama Jonghyun benim için hissettiğim her şeyi bir şarkıya sığdırdı. Bu şarkıyı dinlerken hiç bir zaman huzur bulmadım ama bana çok yardımı dokundu. İsteyip de bir türlü söyleyemediklerimi söyledim sayesinde. Dertleştim onunla. Birileriyle oturup dertleşemem. Hissettiklerimi yüksek sesle söyleyemem. Çok iyi bir dinleyiciyimdir. Bir çok kişi derdini sıkıntısı bana anlatır ama ben bir başkasına anlatmam. Sırf açık açık konuşamadığımdan değil bu. Başkaları beni yeterince iyi dinlemediğinden. Tam bir şey anlatacakken kendinden bahsetmeye başlar karşımdaki ve ben kendimi dert dinlerken bulurum yine. Üst üste böyle olmaya devam ettikçe kendi kendime konuşmaya başladım. Kafamın içinde kendime karşı son derece dürüst bir şekilde açık açık konuşabiliyordum artık. Yıllardır böyle. Bazen sürekli kendimle konuşmaktan sıkıldığım zamanlar oldu. O zamanlar benim gibi hisseden bir başkasıyla konuştum. Jonghyun’la. Sanki karşımda beni dinliyormuş gibi anlattım da anlattım. Şimdi de buraya yazıyorum çünkü kafamın içi allak bullak oldu. Buradaki hiç kimseyi şahsen tanımıyorum ve sanki kimse okumayacak gibi içimi döküyorum.
Okul konusuna geri dönmek istiyorum. Sürükleniyormuşum gibi hissettiğimi söylemiştim. Tam da öyleydi ama ben fazla sorumluluk sahibiyimdir aynı zamanda. Eğer bir yerde adım geçecekse isterim ki mükemmel olsun. Sırf bu yüzden bana sorumluluk verilmesini de hiç sevmem çünkü kendimden taviz veririm. O iş mükemmel olana kadar kendimi direk 2. plana atarım. Neyse, üniversiteyi bölüm 1.si olarak bitirdim. Derslerimi sevdim, oturdum çalıştım, genel olarak okulda aktiftim. Hedefim okula başladığımdan beri akademisyen olmaktı. O yüzden yüksek lisans vardı sırada. Mezuniyetimde hocalarım yüksek lisansta da bu okulda görmeyi isteriz seni diye vedalaştılar benimle. Benim de istediğim buydu zaten. Ama yüksek yapmam için gereken dil puanını alamadım. Bir sene çalışır girerim sınava dedim ama memleketime döndüğümde işler pek yolunda gitmedi. Ders çalışmaya ayıracak zamanım olmadı. Doğal olarak YDS’yi yine veremedim. Başkalarını suçladım itiraf etmek gerekirse ama bende de suç vardı elbette. Ertesi sene tekrar girmeye karar verdim. Gerçi tekrar kendi okuluma dönmek istiyorsam buna mecburdum da. İnatla başka okul istemedim çünkü iyi bir üniversiteden mezun oldum. Bölümümle ilgili en iyi eğitimi veren yerlerden biriydi belki en iyisi. Başka bir okula gidebilirdim ama istemedim. YDS ve Yökdil’e kaç kere girdim bilmiyorum. Başarısızlık üstüne başarısızlık geldi. Oysa bölümü 1. bitirdiğimde her şeyin yolunda gideceğini sanmıştım. Sonuç olarak mezun olalı 2 yıl oldu ve ben odama kapanmış, kendimi dış dünyadan büyük ölçüde soyutlamış bulunmaktayım. Yalnız olmayı hayatım boyunca çok sevdim. Hiç bir zaman beni rahatsız edeceğini düşünmedim bile. Ama git gide tuhaf bir halde buldum kendimi. Beni arayanların telefonlarını açmamaya başladım. Görüşmek isteyenlere bahaneler uydurdum. Odamdan en fazla mutfağa ve tuvalete gitmek için çıkar oldum. Ciddi anlamda beni mutlu eden az şey kaldığını fark ettim. Kendime mutsuz demedim hiçbir zaman ama mutlu olmak için nedenlerim 3ü geçmedi. Jonghyun’un radyosunu bilen bilir. Orada konuştukları, paylaştıkları bana çok yardımcı oldu. SHINee genel olarak bana çok yardımcı oldu. Yüzümü güldürüp, içimi bir anda deli gibi mutluluk ve sevgiyle doldurabiliyorlardı çünkü. Sonra bir gün bir haber aldık. Aralık 18’di günlerden. Sadece sevdiğim sanatçıyı değil, 9 yıllık arkadaşımı, dostumu, dert ortağımı kaybettim. Beni bu kadar etkileyebileceğini hayal bile edemezdim. Çünkü böyle bir şeyi aklıma bile getirmedim şimdiye kadar. 97 gün geçti ve ben kendimi toparlayamıyorum. Evet hala Jonghyun ile konuşuyorum sanki hiç bunlar yaşanmamış gibi anlatıyorum ona içimdekileri ama sonra bir an gerçek yüzüme çarpıyor. Üzüldüğüm asıl şey onun bu dünyadan kırgın ve üzgün ayrılması. Kalbi bu kadar güzel bir insanın kalbinin bu kadar paramparça olduğu gerçeğini kaldıramıyorum. Beni dakikasında ağlatmak istiyorsanız Jonghyun’un Elevator ya da Let Me Out şarkısını açmanız yeter derdim. Elevator’da kendimi bulduğum için ağlardım daha çok. Let Me Out da ise Jonhyun’un bunca zor duygularla, düşüncelerle boğuştuğuna ağlardım. 18 Aralık’a kadar her gece ama heeer gece defalarca Let Me Out dinlerdim. Ve bir gün Jonghyun’a teşekkür edeceğim günün gelmesini dilerdim uykuya dalmadan önce. 97 gündür Let Me Out dinleyemiyorum. Diğer tüm şarkılarını dinliyorum. SHINee izliyorum. Jonghyun’un videolarına bakıp gülüyorum ama bu şarkıya yaklaşamıyorum bile. 1 kere denedim ve sonunu getiremedim. Hala zamana ihtiyacım var.
Ben Jonghyun ile aynı gün doğdum. Bir çok huyunu da benzetirdim kendime. O yüzden biraz farklıydı yeri bende. Hani bazen insanlar 18 yaşına basınca heh reşit oldum der de o yaşı bir ayrı tutar ya. Ben de nedendir bilinmez 25 yaşımı bekledim. Doğum günümü kutlamak için öyle çok heyecanlanan bir insan olmadım hiç. Hatta kimi zaman bugün Jonghyun’un doğum günü diye uyanmışlığım da oldu. Ama hep 25. yaş günümü kutlayacağım, o gün gerçekten özel bir gün olacak derdim. Parti falan değildi de kastım, şimdiye kadar öylesine geçiştirdiğim günlerden olmayacaktı. 2 hafta sonra doğum günüm. Gerçekten diğerlerinden çok farklı olacak ama bu hayal ettiğimden fazla uzak. Hala o gün özel olacak çünkü o gün Jonghyun doğdu. Ben doğdum ve onu tanıdım. Ama ne pasta görmek istiyorum etrafımda ne de bir insan. Sadece, ikimiz de iyi ki doğduk.
Tahmin ettiğimden de uzun bir yazı oldu. Neden bunları yazdım… Geçenlerde tansiyonum aşırı düşük olduğu için bir süre takip edip ne yaptıysam düzeltemediğim için doktora gittim. Kan falan verdim ve aklıma gelen şey beni korkuttu. Keşke dedim kötü bir şey çıksa. Ben Jonghyun kadar cesur değilim. Kendimi öldüremem ama dedim ki hasta da olsam kurtulsam. 2 yıldır kendimi odama kapattığım için sağlıklı düşünemediğimi biliyorum ama şimdiye kadar hep derdim ki şu an zor bir dönemden geçiyorsun, kendini işe yaramaz biri gibi hissediyorsun ama bi 5 yıl sonra falan her şey değilmiş olacak. Hayatını düzene sokacaksın. Ama ilk defa 5 yıl sonrasından umudumu kestim. Bu da benim durup tekrar düşünmemi sağladı. Kendime gelmem gerek artık dediğim bir döneme girdim. J
onghyun’un albümü çıktığında ya da SHINee konser verdiğinde çıkan haberlere bir yorum yapmadım. Belki bunları oraya da yazabilirdim ama bir şeyler yaşanırken sıcağı sıcağına kafamı toparlayamıyorum. Anca konuşup dertleşebileceğim kıvama geldim. Bu yazıyı burada ne kadar tutarım, siler miyim yoksa hep kalır mı bilmiyorum. Sadece kafamın içindekileri tek tek yazmak istedim.

var olmamak veya herkesi her şeyi geride bırakıp giderek yeni bi yerde olmak istiyorum.Param yok.

Hayalimin olmasını istiyorum. Bir şeyi çok sevip o şey için uğraşmak istiyorum. 3 ay sonra sınava gireceğim yarın okul sınavlarım başlıyor ama gördüğüm her ders bana gereksiz bilgi gibi geliyor. Gerçek bilgiyi istiyorum. TED videoları izlemek istiyorum. İçimde okul dersleri için çalışma istediğim 0. Sadece rahatlayıp kitap okumak kafam rahat bir şekilde resim çizmek piano çalmak spor yapmak istiyorum. Etrafımdaki insanların üzüldüğünü görmek istemiyorum. Okulda 12. Sınıflarda bir kişinin bile mutlu olmadığını gördükçe içinde bulunduğumuz eğitim sistemine lanet okumak istiyorum. Gençliğimiz stresle geçiyor. Ne güzel olurdu herkes istediği sevdiği şeyde çalışsa. Sevdiği şeyi yapınca kişi de başarılı olur aslında. Eğitim sisteminin başındakilerin eğitim alması gerek asıl. İnsan psikolojisi üzerinde çalışıp öyle bir sistem oluşturmalılar

Nereden başlasam ki? Okur musunuz bilmem ama artık içini dökmen gerekiyordu.
Bu sene üniversiteye başladım. Geçen sene bir sürü şeyden feragat ederek,deli gibi çalışarak, hırs yaparak istediğim bölüme girdim fakat şimdi de yeni bir şey başladı. Sürekli acaba gerçekten bu bölümü mu istedim yoksa sistem mi beni buna itti diye soruyorum kendime. Ağlıyorum. Sanki 35 yaşıma falan geldiğimde “ah be keşke öyle yapmasaydın” ” keşke hayatını daha farklı yaşasaydın” diyeceğim diye ödüm kopuyor. Derslerim de çok iyi. Bu nedenle kimse neden böyle yaptığımı anlamıyor. Zaten kimse beni anlamıyor. En büyük hayalim birkaç dil öğrenmek ve dünyayı gezmek. Fakat bana söylenen okulumu bitirip ise girmem. Çalış, çalış,çalış… Sanki sıkışıp kalmışım gibi sıkıcı bir hayatta. Otellerimin hiç biri olmuyor. Ne yeni bir dil öğreniyorum, ne keman kursuna gidiyorum ne de dünyayı geziyorum. Sadece ders çalışıyorum ve dizi izliyorum. Ve işin kötü tarafı artık bunları yapabileceğime olan inancım da yok oluyor.
Birde yalnızım. Üniversite hiç düşündüğüm gibi çıkmadı. Liseden 2 samimi dostum var tek arkadaşım onlar. Aslına bakarsanız onlara da bazen çok kırılıyorum ama onları da kaybedersem yalnızlıktan kafayı yiyeceğim için alttan almaya çalışıyorum. Sosyal medyada görüyorum yaşıtlarım geziyor egleniyor ben ise resimlerine bakıp hep evde oturuyorum. O 2 arkadaşımda pek dışarı çıkıp gezme meraklısı olmadıklarından hep ben sanki ” hadi gelsene bir kafeye gidelim” diyorum. Onlarda asla geri cevirmiyorlar ama bir kere de onlar teklif etmiyor. Arkadaşımla bir yurtdışı planı yapıyorduk fakat daha geçen gün yurtiçinde bor yere günübirlik geziye bile bahane üretti. Tabi ki yurtdışı planını anında çöpe yolladim. Sorsam her şeye tamam gidelim fakat ciddilesince bahaneler bol. Bu da beni kırıyor. Çünkü sanırım çok fazla değer veriyorum karsimdakine. Üniversitede de zaten kafama göre birilerini bulamadim. Insanlar çok bencil ve çıkarcı daha bu yaşımda bunu gördüm. Ben mi cok hassasim insanlar mi cok kotu anlamadim. Bazen o kadar cok agliyorum ki. Kimseye de bahsedemiyorum zaten.
Ailem ise okuduğum bolum nedeniyle çok gururlu. Onları mutlu ettiğin için bende. Ama ne zaman şu ülkeye gitmek hayalim desem kavga çıkıyor. Hayal kuruyormuşum. Gerçek yasam öyle değilmiş. Ama internete girip benim hayal ettiklerimi gerceklestirenleri gordukce daha cok uzuluyorum. Sosyal medyada neler yapanlari goruyorum resmen hayallerimi yasayan insanlari, muhtesem arkadasliklari. Ama ben ise koca bir çukurun içinde gibiyim. Bunu duyunca daha da depresiflesip hayattan soğuyorum. Son 5 aydır falan hiçbir şey yapmıyorum. Yapma hevesimde gün geçtikçe yok oluyor. Evet diyorum evet onlar haklı sen hayal kuruyorsun. Kabulleniyorum. Ağlıyorum. Okulu kazandım ve amaçlarım bitti. Boşluktayım. Hedefim yok gibi bir şey. Çok uzun yazdım ya. Meğer ne kızgınmışım dünyaya, yaşama…

Son zamanlarda gelecekle alakalı o kadar endişe duyuyorum ki hiçbir istediğimi başaramayacak gibi hissediyorum bunun yanında bir tane bile arkadaşım yok okulda konuştuğum insanlar var elbette ama hiçbiri beni anlamıyor bazen düşünüyorum onlar mı çok çocukça yoksa ben mi ergence triplere giriyorum diye düşünüyorum insanlar kırılmasın diye her şeyi uzunca düşündükten sonra söylüyorum ama kimse benim neler hissettiğimi umursamıyor okuldakilerin yanında gülmediğim zaman bile trip atıyorlar böyle saçma sapan şeylere katlanamıyorum artık kimsenin hayatında bir değerim olmadığını sadece gelip geçici, zaman geçirmelik biri olduğumu düşünüyorum şuandaki karakterimden de nefret ediyorum hiçbir şekilde duygularımı belli edemiyorum ve insanlarla iletişim kurmada çok büyük zorluk çekiyorum bunun sebebi geçmişte yaptığım yanlış bir arkadaşlık yüzünden büyük ihtimalle bundan o kadar pişmanlık duyuyorum ki tek bir kişi yüzünden hayatım mahvoldu ve nasıl düzelecek bilmiyorum her şeyden çok yoruldum artık

Bu haber açıp açıp okumalık güzel bir haber oldu benim için. Teşekkür ediyorum editörümüze. Bu son zamanlarda benim üzüntüme eklenen bir olay daha oldu. Belki hayvanlarla kurulan bağı bilmeyenler beni anlamayabilir. Benim kedim vardı. 2 haftalik süt kuzusuydu sahiplendiğimde. Tam 9 ay beraber sarıldık yattık. Beni anlamayan insan kalabalığında aslında anlayanların yalnızca insalar olmadığını öğretmişti bana. En büyük mutluluğum ve destekçimdi. Belki başkalarına komim gelebilir ama hayvan besleyenler beni anlayacaktır. Ama bu kadar sevdiğim canım kedim öldü. Üzerinden 2 ay geçti. Unutamadım hala onu arıyor, seviyor ve özlüyorum. Benim can yoldaşımdı. Herşeyin üst üste geldiği bir zaman diliminden geçiyorum sanırım. Allah kimseyi sevdiklerinden ayırmasın. Hem insan hem can dostu olan hayvan dostlarından… https://uploads.disquscdn.com/images/2e5f3279104708e2ab144c5f26627a4863a678f6c13c76bf7f56a2e2340c62bf.jpg

ne yazıcagıma özgürce karar veriyosam bu yorumumu ÖZGÜRLÜK hakkında yazıcam.
toplu yaşamın bireylerden oluşması gerekirken olay bi yerde kırılmış gibi; artık sürüler ve koyunlar gibi bi yaşam başladı. Ve 21. yüzyılın komik bi şakası sanki her şey.
Benim hayatıma yön veren bi kelime seçicek olsam bu yine ÖZGÜRLÜK olurdu.13 yaşımda iyi bir lise kazanıp il dışında yatılı olarak okumaya başladım. Ve o yaş için kredi kartı ve sınırları aşılmış bi yaşamdı. Kimsenin kızı veya kardeşi degil sadece KENDİM oldugum bi hayata başladım. O zamandan beri ailemden ayrı yaşıyorum. Ve 7 yılda anladıgım bir şey var ki ne kadar özgürlük istiyorsaan o kadar fedakar olacaksın. 20 yaşımdayım ve hayatımda kendi kararlarımı veriyorum ama tüm sorumlulugum d bana ait. Yalnız ve bitmeyen bi savaş gibi yaşamak. Hayalin varsa fedakarlık yapmalısın. Ve kurdugun hayaller de özgürlügünü sınırlıyo. Kısır bir döngü. Artık hayal kurarken ve bir şey isterken temkinliyim.
İşte hayal kurmak ve yaşamak, hem de özgürlük istiyorken….(Mefisto sırıtıyor:))
Derslere gitmek istemiyorum ama meslek sahibi olmak istiyorum. istedigim şehirde istedigim bi okul okurken bile ailemi özlüyorum. Kendim olarak yaşamak istiyorum ama farklı oldugum için UYUMSUZ damgası da yemek istemiyorum. Yani istedigim kadar özgür degilim. Ama idealimdeki hayatı yaşamak için yapmam gereken şeylere de gücüm yok. Bu biraz sıkıştırılmış hissettiriyo.
Özgürce hata yapmak için bile fazlaca tecrübem var. Yaptıgım hatalara büyük bedeller ödedim. 20 yaşımdayım ve büyümek hiç hoş degil. Ama sonsuza kadar okula da gidemem… 😀
Herkese iyi geceler. Hayatta herşeyden vazgeçseniz de kendiniz olmaktan vazgeçmeyin. Kendiniz olarak yaşayabiliyosanız en özgür sizsiniz…

Bende içimi dökmek istiyorum.
Burda olan herkes, 15 Temmuz’u yaşadı. Peki, neden kimse o şehidlerin isimlerini bilmiyor? Bu durum benim sinirimi bozuyor! Ya abi sen tüm Kore’yi bil ama senin için can veren 249 (sadece bu kadar bilsen bile yeter) şehidin ismini bilme! Yakışıyor mu sana? Vicdan azabı çekmiyor musun? O şehidlerin yüzüne bakarken utanmayacak mısın?
Allah aşkına kendinize gelin. Sözde kardeş olduklarınız icin, oz kardeşlerinizi görmezden gelmeyin. Diyeceklerim bu kadar.

teşekkür ederim.

Belki yaşım sizden küçük ama aynı duyguları ben de yaşıyorum. Özellikle eskiden yaşama sevincim çok fazlaydı. Sonra lisede bu yerini pişmanlik, karamsarlık ve geceler boyu ağlamaya bıraktı. Son altı ayda ise hissizleştim. Üniversite sınavına gireceğim, bu yüzden calişmam gerekti, ama ben üşengeçtim. Son bir haftada ise biraz biraz çalışıyorum, sanki biraz duygularım yerine gelmeye başladı.?

resmen yaşadığım durumu kelimelere dökmüssün bu durum hiç bitmeyecek gibi hissetmek ayrıca…

Herkesin hayali var , gerçekleştiremedikleri… Ben dil bölümü öğrencisiyim ve imam hatipte okuyorum , okulumuzda sadece bir dil sınıfı var ve karma bir sınıf normalde çok normal bisey karma bir sinifin olmasi ama imam hatipteysen öyle olmuyor. Herkesin gözü uzerinde oluyor ve biz bundan çok rahatsız oluyoruz . Meslek hocalarımızdan bazıları bizlere çok büyük gunah işlediğimizi söyleyip duruyor. Her neyse bu ilk sorun. İngilizce adına birşeyler yapmak istedigim icin dil seçtim ama ailemden destek görmüyorum . Benden bişey olmazmış falan filan.. tek bir laflariyla insanın hayallerini yerle bir edebiliyorlar. Hala hayallerim var ama destek yok bölüm seçerken sorduğumda ne istiyorsan onu seç deyip bana bıraktılar bende seçtim ama başka bir bölüm de secsem bana destek olmayacaklarını biliyordum. Ben devam edicem ve pes etmicem. Şu an okul konusunda sorunlar yaşıyorum ve beni motive eden aynı zamanda bir anlık sorunlardan uzaklaştıran şeylerin sevdiğim grupların şarkılarını dinlemek , Kore dizileri izlemek ve onlarla ilgilenmek, takip etmek vs. Bununla bile dalga geçiyorlar ama umrumda değil çünkü BU BENİM ZEVKİM VE BENİM HAYALLERİM …