‘Unutmak’ mümkün bile değil. O kahkahalarını günler geçtikçe hatırlamak için elimden geleni yapacağım. O neşe ni, o aşırılıklarını.. herşeyini ne kadar acıtsada hatırlamak için elimden geleni yapacağım. Gökyüzümdeki en güzel şey sen olacaksın, biliyorsun Jjong.

Hepsi de aynı pişmanlığı yaşıyor.”Nasıl fark edemedik?” Bu kadar acı çektiğini,yalnızlığını,çaresizliğini kimse anlamadı.O kadar içten bir gülümsemesi vardı ki içinde kopan fırtınalara rağmen mutlu gibi görünebildi.Rahat uyu Jonghyun..

Burayı aile mekanı gibi gördüğüm için içimi dökmek istiyorum. Ne olur bana kızmayın, özür dilerim.
Kaç gün oldu bilmiyorum Jonghyun haberleri okumak, intihar eden fanlarla ilgili sosyal medyadan bir şeyler görmek beni çok üzüyordu ve uykum da düzenini kaybetmişti zaten. Sabah uyandım, başörtümü yaparken acele edeceğim diye kulağıma yakın yere takmışım. Okula gittiğimde sınıf fizik laboratuvarına inmişti ben ise gerek son sınıf olmanın ayrıcalığı olsun gerek de kötü olmam yüzünden hocadan izin isteyip sınıfta kaldım. 2. Dersin sonlarına doğru kulağımın oraya taktigim iğne başımı ağrıttı. Kızlar tuvaletine gittim ama giderken bomboş kafam, sanki olacakları hissediyorum. Kapıyı açtım ve içerde yerlerde kanlar vardı. Çok fazla kan vardı. Çevredeki en yüksek puanlı okuldayım ve böyle şeyler -sonradan duyduğuma göre okul tarihinde bir ilk- bana çok uzak geliyordu her ne olursa olsun. Bir kızın yanında jilet duruyor ağlıyor ve yanda sezen aksu çalıyor. Başında benden 2 saniye önce girmiş ve kızı tanımayan bir kız ağlıyor. Bağırmak aklıma dahi gelmedi dondum kaldım. Geldiğimde orda duran kız peçete, peçete getireceğim falan deyip çıktı. İkimiz kaldığımızda kız tekrar kesikleri derinleştirmek adına hamleler yapmaya çalışıyordu. Engel olmaya çalıştım bir şekilde başarılı da oldum. Kızlar geldi elime peçete tutusturdular. Ayakta kaldım bir anda dondum resmen. Hocayı çağırmaya gittiler sonra. Titremeye başladım
Bir şey yapamamak öylesine zordu ki. Sanki ben bomboş kaldım öyle. Sanki hiçbir ise yaramayan acizin tekiydim orda. Hocalar beni dışarı çıkardılar. Sınıfın oraya gittiğimde oturmaya su içmeye çalıştım ama toparlanamıyordum. Teneffüs oldu bu zaman içinde sadece onu hatırlıyorum. Arkadaşlarım koştular, ellerim çok aciyordu ve acamiyordum. O anlarla ilgili sonra tek tuk şeyler hatırlıyorum. Rehber hocamızın kendime gelmem için beni sarstığı geliyor aklıma. Soylenene göre sinir krizi gecirmisim. Polisler geldi okula. Kız hastaneye kaldırıldı. Beni sorguladılar. Söylenen şeyle yıkıldım. “Neden çığlık atmadın görünce?”. İnanın ben de bilmiyorum. Kızın hayati tehlikesi geçmiş, umarım benim de içim geçer. Kabus gibi olan bir geceden size yazıyorum…

Herkes pişman ama pişmanlık onu geri getirmiyor. Ve acılar içinde yaşadığı zamanın telafisi yok ??

Allahım inanamıyorum ya. Resmen artık jonghyun diye bir idol yok. Saat gecenin biri ve ben tek başımayim. Nedense su an sanki gerçekleri daha iyi anlıyorum. Bende aynı durumdayım. Onu anlıyorum. Bende duygularımı insanlara belli ettiremem. Oda hep içine attı.

en çok Jonghyun’un etrafında kimseye yaşadıklarını belli etmemesine üzülüyorum herkese mutlu numarası yapmak o kadar zor bir şey..

Unutmayacağız. Gökyüzünde parlamaya devam edeceksin, ışıklar içinde uyu güzel adam.

Son ana kadar yüzüne taktığın mutluluk maskesini bir arada tutan koca yürekli jonghyun umarım gittiğin yerde gerçekten mutlu ve huzurlusundur. Müziklerin bana her zaman bir şeyleri farkettirdi. Her zaman benim için değerlisin seni seviyorum…

Tüm görkeminle parla gök yüzünde, parla ki utansınlar yaptıklarından.