aslında arkadşlarımın sırlarını biliyorum tutuyorum da ama unuttuğum için tutabiliyorum ahaha yani çogunu hepsini değil se bile %53 civarı

ben hep yanlış arkadaşlıklar seçtim.
Ve okulda zil çaldığında hep kore
sever olan arkadaşlarımın sınıfa gidiyorum.
Yani sınıfta dışlanıyormuş gibi hissederim.
Ama bana laf söylendiğinde altında kalmam.
Ayrıca herkesle çok uğraşırım ama onlarda
benle uğraşır. Böyle geçiniriz ama bu ortaokulda
son senem seneye lisede daha iyi seyler
nasip etsin allah

Değiştiğimi düşünüyorum ve eski beni özlüyorum. https://uploads.disquscdn.com/images/69952f61749c06889aebdcc057dc8803bb4ac36311f299c12d074c9fe967e8eb.gif

Temizlik takıntım var ama insanlarla temasımı etkiliyor ve genellikle odamdan dışarı çıkamıyorum. Ölüyorum birisi bana dokununca panikten, ellerini yıkamış mıdır, neye dokunmuştur diye. Hele yatağıma başkalarının yatması… İnsanların geçerken sevgi göstergesi olarak saçıma dokunması bile, korkuyorum, kasılıyorum ve tüylerim diken diken oluyor. Sevginin karşılığını veremeyince insanlar soğuk, saygısız ve kendini beğenmiş olduğumu düşünüyor ama kimseye hiçbir şekilde asla dokunamıyorum. Bilerek eşyalarıma dokundukları, kirtlettikleri oldu lisede bir keresinde, hüngür hüngür ağlayıp krize girmiştim. Dışarı çıkmak benim için işkence, duş almak şart. Büyük ihtimalle doktora gitmem lazım…

Bu arada şimdi aklıma geldi sırrım 🙂
Söylüyorum size.Ben arada dürümcüye gidip 2 tane dürüm 1 kola 1 ayran şipariş veriyorum.
O dürümün diğerini arkadaşımın yiyeceğini düşünüyor.Oysaki ikisinide ben yiyorum 🙂 Bunu sadece tekken yapıyorum ahahaha 😀
Şuan sır mır kalmadı.

Ne kadar çok sırrımız varmış meğer :kkk

Etrafımda sarılıp öpmeyi çok fazla seven yok, ailemde bile. Ama ben acayip seviyorum böyle mucuk mucuk öpüp sarılmayı ? Tuhaf karşılanıyorum nedense?

Ay sırrım yok kahretmesin bi şey yazmayı isterdim asdfhjk

Haberin editörü olarak bende bir şeyler paylaşayım. Resmi şeylerde çok mükemmelliyetçiyim. İnsanların bana bakmasını sevmem. Kafaya çok takarım. Fazla kinciyim. Kolay kolay kimseye güvenmem.

Ay ben sır Tutamıyorum içim içimi yiyor anlatmasam olcem sanki bana göre sırlar soylenmek için var sanki valla hep imrenmisimdir şu sır saklayanlara

kimseye söylemediğim peki…platonik olduğumu kime olduğumu kimsyee söylemedim söylemeyi de düşünmüyorum sadece dikkatimi çeken biri ve aynı ortamda bulunduğumuzca istemsize biraz kesiyor olblrm

Garip bir takıntım var. Sokakta yürürken çocuğuna sahip çıkmayan yani elini bırakmış biraz önden yürüyen veya başka yerlere dalmış anne babalar gördüğümde şöyle şöyle yapsam çocuğu kaçırabilirdim diye plan kuruyorum. Sonra da daha dikkatli olmalılar diyip yürüyüp gidiyorum

Aklımda kendi kendime senaryolar kurup sonrada yalnız kaldığımda kendi kendime onları yaşatıyorum. Biri beni o halimle videoya çekse şizofren felan sanar

20 yaşımdan beri sedef hastasıyım, kolumu ve bacaklarımı kaplamış durumda. Saç derilerimi komple kapladı, şu sıralar alnım ve yüzümede sıçrama aşamasında. Bir çok tedavi yöntemi denedim olmadı, bayağı zor günler yaşıyorum, 8-9 senedir bayağı sıkıntılı bir hayat yaşadım. Herhalde gençliğimin en zirve yaptığı dönemde böyle bir hastalığa yakalanmam konusunda isyan etmek yerine özellikle deri kanseri gibi ölümcül hastalıklara yakalananları görünce Allah’a isyan yerine şükür etmeyi öğrendim. Yazın bol güneş, deniz vs iyi geliyor yalnız. Allah’tan izmirde yaşıyorum.

Bende biraz içimi dökeyim. Hiçbir şeyi söylemem, her şeyi içime atarım. Belki bu yüzden havadan sudan çok konuşuyorum içimi bastırmak için. Hep gülerim, sanki çok mutlu, dertsiz tasasız gibi görünürüm. Ama çoğu şeyden nefret ediyorum. Anlatmak istediklerimi insanlar kibirlerinden ve cahilliklerinden kendi duymak istedikleri gibi duyup bana çarptırıyor her seferinde. Kimse derin düşünmeye tenezzül etmiyor. Adaletsizlikten, kibirden tiksiniyorum. Kibrini azıcık hissettiğim insanlarla konuşmaya dayanamıyorum.

Sorunlarımdan sürekli kaçıyorum. Eğer elimden onu düzeltmek gibi bir ihtimal yokken neden kafama takayım diye düşünüyorum.

Çok saçma bir takıntım daha var bir duvar olsun ya da herhangi tozlu bir yer, eğer bir yüzeyde toz görürsem onu üflemeden duramıyorum o toz ordan gidecek 🙂 birde boya,uhu, oje vs bu kokulara bayılıyorum eskiden sürekli oje koklardım bütün ojelerimi koklayarak bitirirdim hatta bir ara yemeye falan da çalışmıştım da neyseki engellendim 😀 tiner ve uhu kokusuna da bayılırdım annem evdeki bu tarz yapıştırıcıları hep saklardı :)) hala daha yeni boyanmış bir yerden geçsem deli gibi koklarım.

Yaaa sırlara bak çoğu masum sarılasım geldi sdklfgşh
Neyse içimden geldi ben de çok saçma ama k-poplu bir şey yazayım siteye uysun

Erkek gruplarını sevmediğim halde bundan yıllar önce sırf aldatıldığım eski sevgilim exo seven kızla çıktı. Bu ikiliye uyuz olunca gidip naptım tabi ki kızdan daha sıkı bir exo-l oldum(niyeyse), kız yurtdışında yaşıyordu ve exo konserine gitmişti bunu okuyunca evde 3 saat boyunca ağlamıştım. İsteyip sahip olamadığım hayatı yaşıyor kız şu anda. Çocuğu unutmam 2 hafta kızı unutmam 2 yılımı filan aldı (ama kız şu anda ben kcona gidip I.O.I kızlarını gördüm derse ağlamama ihtimalim yok diyemem).

Bazen hiç konuşmadığım ama sadece gördüğüm insanların bile benden nefret ettiğini düşünüyorum. Hatta burada sadece yorumlarda gördüğüm aramızda diyolog oluşmayan birkaç kişinin bile benden nefret ettiğine baya inanıyorum.
Her ne kadar tartışmalardan uzak olmaya insanları kırmamaya çalışsam da sanki ne zaman bir şey desem insanlar kırılacakmış gibi hissediyorum

6.sınıfta 8.sınıftan bir çocuk tarafından rededilmiştim ezio bir tiptim filan aslında tam öyle sayılmaz arkadaşları biraz çıtlatmış oda olmaz demiş yüz yüze hiç konuşmadım yanii. Bir gün okul çıkışı çocuğu görünce deli damarım kabardı attım çantamı yere tuttum kolundan SEN KİMSİN YAA SEN KENDİNİ NE SANIYORSUN diye bağırıştım Ne var yaa diye konuşmaya başladı ki bizim kızlar beni tuttu tam net hatırlamıyorum kafayı yedim her halde o ara Kore dizisi mi çekiyosun mal neysee çocuk yurt dışına okumaya gitti sonraa UTANCIMDAN ÖLÜYORUMM ÇOCUKLUKTU ÇOCUKLUK
SÖYLEMEDEN GEÇEMEYECEĞİM KAYBETTİĞİN KIZA DÖN BAK İSTEDİM İKİ YIL SONRA OKULDA POPÜLER OLUP POPÜLER OLAN ERKEKLERDEN ÇIKMA TEKLİFİ ALDIM.seni unutamadığım için hiç birini kabul etmedim …

Bu benim küçük sırrım 🙂
https://uploads.disquscdn.com/images/5e02949c30150a293da353ba6b49236d67ac6a251274a09227955e915d613c76.png

Beni insanlardan uzak bir yere koyun müziğim ve kitaplarımla baş başa bırakın gıkım çıkmaz 10 yıl yaşarım öyle

Bugün amma da çok itiraf edesim varmış resmen bir tane daha o yüzden .:D İzlediğim çoğu dizinin sonunu getiremiyorum ya finali ya da son iki bölümü izleyemiyorum üstelik aralarında çok sevdiği diziler olmasına rağmen 😀 😀

Kore, fakat özellikle K-Pop’a bağlanma sebebim arkadaş kazığı ile gerçekleşti. 2013’ten beri Kore’nin varlığından haberdarım fakat geçen sene sağ olsun iyice bir bağlandım koptum gittim. Her yerde hesap falan açtım uçtum bayağı. O arkadaşa selam olsun…

Kimsenin bilmediği bir sır daha: küçükken kendimi illa birilerini sevmeye zorlardım ??

Notlarım ürekli 90 üzerindeyken her zaman çalışkan biri değilmişim gibi davranıyorum diğer çalışkanlar gibi davranmadığım için öğretmenler beni sevmez ??

Çoğu kişinin aksine Nusret’in videolarını görünce midem bulanıyor. Sevmiyorum adamı. Neden yazdınız derseniz içimden geldi 😀

Bana kalbimin yerini öğrettiği gibi duvarlarımı kimsenin yıkmasına izin vermemem gerektiğini en güzel yıllarımı benden çalarak öğreten o şerefsizi seviyorum..Hala onu seviyorum..Anneme ağlarken yakalanınca ne oldu dediğinde cevap veremediğim..Yıllanmış dostlarıma bile bahsedemediğim..Kendimsen bile sakladığım bir sır bu..

Oh yorumlara bakınca yalnız olmadığımı fark edip iyi hissettim kashhsj Benimde birçok psikolojik rahatsızlığım var ve neredeyse 4 yıldır yardım alıp tedavi görmeme rağmen sadece daha da batıyorum, hiçbir gelişme yok. İşin ilginç yanı bu çok hoşuma gidiyor sısjodfnldnfpdlcğc böyle devamm ???

Kitaplarım çok kıymetlidir. Kimse dokunamaz, alamaz, karalayamaz, yırtamaz. Hepsi düzenli bir şekilde sırasına göre dizilmek zorunda yoksa rahatsız oluyorum.

Son bir itiraf: Yazım yanlışı yapanları takmıyor gibi dursam da takıyorum, bölümüm dolayısıyla sanırım 😀 Ama yalvarıyorum artık lütfen herkese ‘herkez’ yalnıza ‘yanlız ‘demeyin ya.?

Benim telefon fobim var.. Biri beni aradığında kabusum oluyor resmen asla açıp konuşamıyorum genelde gelen aramalar hep cevapsız çağrı olarak kalıyor ve geri dönüşte yapamıyorum sadece sonradan aradığını şimdi gördüm kusura bakma diye mesaj atıyorum sonra bir ton trip tabi.. Asla bir yeri arayıp yemek sipariş edemiyorum ya da bilgi edinmek için bir yeri arayamıyorum. Bir yeri mutlaka aramam gerektiğinde saatlerce telefonun başında beklediğim oluyor hatta günlerce ertelediğim.. Ayrıca insanlarla iletişim kurmakta sıkıntılarım var yakın olmadığım biriyle konuşurken çok zorlanıyorum hele gözlerimin içine bakan biriyle asla konuşamam ama bir topluluğun önünde sunum yapmakta hiç zorlanmıyorum iki durum nedense çok çelişkili.. Ayrıca birçok takıntım var ki ilaç kullanıyordum ayrıca terapi görmen lazım denilince bir daha doktora gitmedim ve ilacı da bıraktım kendim halledebilirim diye düşündüm sanırım.. Resmen baya içimi döktüm çünkü bu durumlar beni gerçekten çok zorluyor.

Aslinda icimize atigimiz sirlarimizin cogu sikintilarimiz oldugu ve maalesef aile, cevre, arkadas baskisindan, zorbaliktan, aile ve toplumun anlayissiz davranislarindan, kücümsemesinden, söz hakki vermemesinden ve dinlememesinden kaynakli olan problemler, takintilar, travmalar .. Toplumda güclü kalmak, sevgi ve kabul görmek icin devam cabaliyoruz, icimiz aciyor ama gülüyoruz, yorgunuz ama kosturuyoruz – Kendin icin ne yaptin, arzun nedir soran oldumu ?
Icinize atmayin ve size deger veren, dinleyen arkadas veya uzmandan yardim alin, cünkü korku, tehdit, sikinti ve negatif düsünceler ile uzun sürü yalniz yasarsak ve bu sirlarimizi, problemlerimizi uzun süre tek basina tasirsak, sonunda ciddi ruhsal ve bedensel hastaliklara yol aca bilir … kendinizi izole etmeyin, mutlaka sizi anliyan, deger veren kabul eden, öz güveninizi canlandiracak ve güclendiricek insanlarda vardir … Kendinizi ifade ederseniz, olumsuz düsünce ve takintilardan uzaklasirsiniz. Size zarar veren insanlardan uzaklasin, sizi mutlu eden, dinleyen gülen insanlar ile arkadas olun. Düsüncelerimiz dünyamizi olusturuyor ve bunu nasil bicimlendirdigimizi kendi elimizde …. aslinda sirdi, sirrim kalmadi artik :-)), saglikli kalin

Bende kimseden hoslanmuyormus gibi yapıyorum.
Ve en ufak şakalara deli gibi gulsemde aslında içimde hep mutsuzluk var. Yazılı notlarim sınıf ortalamasının altında olunca midem ağrıyor.

En çok itiraf etmek istediğim şeyi ediyim
İnsanlara daha doğrusu arkadaşlarıma k pop dinlediğimi fanlik yaptığımı söyleyemiyorum. Çünkü dalga geçiyorlar ben ve benim yaşitlarımın yaşı 18 ama ne yapabilirim ki bazılarının beyni hala 5

Buda benden olsun
Jackson ve SinB yi acayip shipliyorum
Changsub ve Umji yide.

Böyle bir dizi mi var? Kesinlikle izleyemem. Hep bana saldırdılar istemsizce suçlu ve utanan ben oldum. Bana çektirdiler ben kimseye çektiremedim :/

Bak bu rezillik hikayem:):). Ortaokul da 7. Sınıfım 8. Sın8fta yakın bir tanıdığım vardı. Kızın arkadaşı vardı, onların dönemden bir oğlana o seni seviyor seninle çıkmak istiyor demiş. Oğlanda ben o karadeniz burunluyla çıkmam demiş. Çok zoruma gitti bunu duymak. Ben bundan habersizim sonra öğrendim. Okulda sınıftakilerle voleybol oynuyorduk. Arkadada oglan ve tayfası var. Sonra top oraya gitti topu istedik attılar top bi arkadasımın yüzüne geldi. Benim sarteller attı. Sinirlendim, gittim yanlarına kızıp duruyorum dövecegim çocuğu o kadar sinirlendim. Normal istedik yaptığı şeye bak bilerek yaptï. Sonra arkadaşlarım götürdü orada beni. Yolda giderken o 8. Sınıftaki arkadasım herşeyi anlattı. Bende yuh artık dedim sanki ben ona bayılıyordum dedim. O kızın arkadaşının yüzüne bile bakmad8m daha sonra. Şimdi bazen görüyorum ama kız çok değişmiş bayağı degismiş. Öyle işte:D.

Genelde hep mutlu,derdi olmayan biri gibi görünürüm.Bu sadece normal yaşantımda değil korezin de de öyle sanırım.Mesela bir anti görsem onu aldırmadan direk cevabını veririm falan. Öyle değil aslında.Ben de üzülebiliyorum.Ayrıca duygusal bir insanımdır.Ve bakın en önemlisi de bana ihanet eden birini bile affedebilecek bir kalbe sahibim. Kesinlikle kendimi övmüyorum aksine bu tam bir aptallık.İnsan gerektiği yerlerde kin tutmayı bilmeli.Ben kin tutmayı bilmeyip yapılan kötülükleri unutan bir yapıya sahibim.Bu sayede içimde kötülük yoktu ama iyiliği de bırakmayacaklar.Hayırlısı olsun.

Sosyal fobim var, insanlar bana bilgisayar bağımlısı diyor ancak burada insanlardan korkmamı gerektirecek bir şey yok işte bu yüzden bağımlıyım, insanların bana lağım gibi bakması dalga geçmesi bazen kafamı bir beton parçasına vurmak istememi tetikliyor, artık bıktım görünüşümle dalga geçmeleri her şeyleri. Sadece okula gidiyorum orada da benimle dalga geçmesinler diye oldukça nemrut ve sessiz duruyorum ancak benimle yinede dalga geçiyorlar, bazen haykırmak istiyorum ancak olmuyor insanların tüm sözleri hepsi aklımın bir köşesinde korkuyorum doğrusu korkuyorum yargılanmaktan rezil edilmekten mahcup olmaktan her şeyden çok korkuyorum. İnsanların acımasız olduğunu biliyorum ancak bir umut ailem dışında birine güvenebileceğimi düşünüyorum bu imkansız. İnsanların çoğu bana yakın bakmıyor nefret ediyorlar onlara yanlış bir şey yapmıyorum konuşmuyorum ancak yinede bana bir çöp gibi bakıyorlar.

Genelde burada pozitif bir ARMY’im ancak gerçek hayatta toplumla ilgili koca bir çığ sorunum var ancak buradaki insanların kalpleri iyi onları seviyorum bu yüzden elektronik hayatın beni daha mutlu ettiğini düşünüyorum.

Kesin inanmazsınız ama yazcam işte geçen seneden beri kullandığım bir kelime var TÖBİŞ. Kimi töbişlesem başına bişey geliyor sayıyorum
Bi çocuğu yoldan geçen sarhoş dövdü
Bi çocuk basket oynarken dirsek yedi iki ay sincap gibi dolaştı
Arkadaşımı töbişledim gözünün beyazına demir girdi
Bi çocuğa araba çarptı
Kankimin gözüne saç fırçası girdi
Tam hocayı töbişledim kahvesi boğazına durdu
Biri merdivenden yere yapıştı
Bide en son şu dirsek yiyen çocuğa 5 kez töbiş yaptım çocuk yüzücüydü şimdi bırakçak ama Dr yüzüne ölcen demiş
Bide töbişlemediklerim var:
Plastik gözüne girse çok acır diye düşünüyodum birinin gözüne kapak girdi
NE ZAMANDIR DEPREM OLMUYOR DEDİM OGÜN AKŞAM 17:45’DE DEPREM OLDU

Sınavlarıma çalışmak için dershaneye gitmedim ve ailem boşuna para verdik hiçbir faydası olmadı deyip duruyor. Ben de böyle desem de ailemin aslında bana sitem ettiğinin farkındayım (Mesela şu an burda olmamalıyım). Dershaneye konu anlatımı ya da deneme sınavları için değil bana çalışma disiplinini kazanmamda yardımcı olmaları için yazıldım 11deyim ve bugüne kadar bırak test kitabını yaprak test bile bitirmedim. Çalışamıyorum çünkü bana çalışma azmini verecek bir hayalim yok. Güzel sanatlar anadolu lisesine gitmek istediğimde babam sen o kadar da iyi değilsin demişti. Üstünden yıllar geçip annem bundan bahsedecek olduğunda “o gün benim bile canım yandı” demişti. İlkokul öğretmenlerimin ve arkadaşlarımın(!) paramparça ettiği özgüvene bir darbede de öz babamdan geldi. O günden beri hayalim yok. Hayal gücüm kuvvetli olsa da kendimi hiçbir yerde hayal edemem. Arkadaşlarımdan grafik tasarımm okumamı önerenler oldu ama lisede düşünce yapım da değiştiğinden artık zevkime göre bir meslekten ziyade insanlara yardım edebileceğim faydalı bir meslek sahibi olmak istiyorum. Bunu da nasıl yapacağımı bilmiyorum. Her şeye rağmen ailemi seviyorum zaten insanları kusurlarıyla sevmeye ailemden başladım ve onlara emeklerinin karşılığını vermek istiyorum. Fakat şu ana kadar derslerime hiç önem vermedim bundan sonra ne kadar başarılı olabilirim ki deyip kendimi iyice aşağı çekiyorum. Hiç olmazsa şu lanet dershanenin masrafını karşılayacak bir resim yarışması kazanmak istiyorum ama yarışmalar konusunda da çekimserliğim var (ilkokuldaki resim öğretmenine burdan selamlar). Çevremde beni destekleyenler olsa da önce ben kendimi aşmalıyım. Vee bunlar bir sır değil ama anlatabileceğim pek insan yok sahip olduğum tek dostlarımdan bu sene ayrı kaldım derslerin yoğunluğunun üzerine bir de onların yokluğu beni iyice mahvetti. Hep ” bu yaşta ne derdi” demeye çalışsam şu ergenliği aşamıyorum kafamı duvarlara vurasım geliyor.

(Biraz önce buraya asosyallikle ilgili aşırı uzun bir yazı yazdım ve birden bildiğiniz kitap kadar olduğunu fark edip her şeyi sildim. İçimi dökmüştüm oysaki:D)

TAM BİR ASOSYALİM.

Bir dakika, bunu tüm çevrem anlayabiliyor zaten…

Eskiden yatmadan önce o gün yaşananları tekrar tekrar düşünürdüm sonra olayları kendi hafızamda değiştirmeye çalışırdım orda şunu demeliydim burda şunu desem daha iyi olurdu gibilerinden ama şimdi bunları yapmaya fırsatım olmuyo yorgunluktan. Gün içinde de içimden sürekli bi şeyler geveliyorum. Normalde çok asosyalim arkadaşlarım arasında hiç konuşmam niye konuşmuyosun dediklerinde de konuşmaya üşeniyorum diyorum onlara ?
Ama her zaman içimden cevap veririm kızarsam içimden söverim ama dışımdan ne yaptığımı kimse anlamaz
İkili ilişkilerde de berbatım mesela arkadaşımla baş başa buluşmaya çekiniyorum ve buluşmadan önceki akşam o gün ne yapmam gerektiğini hangi konuları konuşabileceğimizin provalarını yapıyorum ki bu en yakın arkadaşım.
Başka bir arkadaşım da yemeğe gidelim diyor ben yanımıza başka birilerini bulalım deyince darılıyor ben sana yetmiyorum mu diye ve ona söylememe rağmen hala ikimiz gidelim diye ısrar ediyor. Çok sinir bozucu ??

birde ben tek başına gezmeyi ve tek başına alışverişi seven biriyim yanımda biri olursa rahatça birşeyler seçemem. mesela watsap gruplarında işte kızlar şunu yapalım şuraya gidelim derler eğer canım istemiyorsa hemen yalan atar bahane bulurum gitmem ??

Bunu bura da anlatsam anlatmasam mı diye çok düşündüm ama anlatayım da içimde kalmasın zira içime ata ata yer kalmadı artık patlayacağım gün yakındır..Bir keresinde arkadaşımla üsküdar taraflarında bir kafede oturuyorduk sohbet edip konuşuyorduk bizim için güzel bir gündü anlayacağınız.Aniden bir adam silahını çıkarıp ateş açmaya başladı yan masamız da oturan bir kadın vardı o sırada mermilerden biri beni sıyırıp kadının karın boşluğuna isabet etti tabi bende dururmuyum kadına yardım etmek için hemen atıldım ve bu sıra da adam hala ateş etmeye devam ediyordu öyle büyük bir korku içerisindeydim ki anlatamam.Kadının yarası baya derindi hemen ambulansı aradık tabi o telaşla ne yapacağımı da bilmiyorum.Ambulans biraz gecikse de yetişti.Birlikte hastaneye falan gittik şükür ki kadına birşey olmadı başına birşey gelseydi bir ömür boyu kendimi suçlardım sanırım işte bu da benim kahrolası,engel olamadığım vicdanım.Neyse kadının kendine geldikten sonra söylediği ilk şey neydi biliyormusunuz “Senin beyninden sorunun mu var neden beni kurtarmak gibi bir aptallık yaptın ben kendi başımın çaresine bakabilirdim”.Nasıl böyle söylemlerde bulunabiliyor diye sorgulamaya başladım hatta kendimi bile sorgular oldum.Ettiği bu laflardan sonra sinirden ne yapacağımı şaşırdım tek bir kelime bile etmeden hastaneyi terk ettik..Yani anlayacağınız o günden sonra iyilik yapmaktan korkak oldum harbiden bu insanlar nasıl bu kadar nankör olabiliyor.Bir şey istemiyorum tek yapacağın şey teşekkür etmek insanların bundan bile aciz olduğunu görmek..Dünya da böyle insanlar yaşamaya devam ettikçe ne biliyim dünya kötü bir yer olarak kalacak gibime geliyor..

Misefonia rahatsızlığım var. Hiç bir sese ritmik harekete ya da yemek yiyen insanlara tahammül edemiyorum. Genellikle yemeklerimi tek yiyorum, otobüste metroda sakız çiğneyen biri varsa sinir krizi geçiriyorum ve genellikle sesimi çıkaramadığımdan iniyorum geç kalacak olsam bile. Sınıfta bacağını sallayan kalem çeviren biri varsa kafayı yiyorum ve bunları kimseye söyleyemiyorum. İnsanlardan uzak durduğumdan da bi çok kişi beni huysuz soguk ve sinir bozucu görüyor.

Aslında çok sinirli bir yapım var ancak hep gülümsedeğim için insanların sinirlenmediğimi düșünüp her istediğini yapması beni zorluyor. Sonra patlayınca da sen boyle degildin çok değiștin diyorlar. O an sinirlendiğimi soyleyebilsem hersey kapanmis olacak ama o an yapamiyirum cunku o sinirle ne dedigimi bilmeyip insanların kalbini kiriyorum. icimden kendi kendimi sakinlestirmeye çalișmaktan yoruldum. Son olarak insan olun canimi yiyin.

Muhabbet kuşum benim yüzümden öldü 🙁 Sır değil ama yazmak istedim.Öleli yıllar oldu ama hala bazen rüyalarımda görüyorum.Çok özledim ya.Hayvanları çok severim ama onun ölümünden sonra bir daha hayvan almamaya karar verdim.Doğru düzgün bakamadım ve ölümüne sebep oldum malesef 🙁

Gördüğüm her sayıyı üçe (3) bölünüyor mu diye kontrol ederim.
Tanıştığım insanları arkadaşlarım (gerçekten gerçek olanlar ) ve de her gün gördüklerim olarak sınıflandırıyorum.
Çok sosyal değilim ama asosyal da değilim.
İnsanları çok çabuk affederim.Hiç de kin tutamam.
Bazen – çoğu zaman- dünyanın anlamsız olduğunu düşünüyorum.
Ve de edimsel düz tabanım.Şu an tedavi için özel bir ayakkabı kullanıyorum ama bazen çok kötü hissediyorum bu konuda.Çünkü istediğim çoğu ayakkabıyı giyemiyorum.Ama sonra daha ağır hastalığa sahip olabileceğim geliyor aklıma bu yüzden şükrediyorum.
Son olarak ,kimliğimi birazcık açığa çıkaracak ama, dikkatsizlik yüzünden hayatım boyunca en çok istediğim yeri kaybettim.Bu hayatımdaki en büyük hatalardan biri olacak.İyi yanlarını düşünmeye çalışıyorum.

Bir de küçükken piknikteydik çayırlık bir yerdi.Altıma kaçırmıştım kimse anlamasın diye çeşmeye girip kendimi ıslatıp çeşmeye düştüm demiştim ohh bee alın size sır